بررسی تطبیقیِ تعلیم اسماء به آدم در تفاسیر علامه طباطبایی و علامه جعفری

براساس تفاسیرقرآن، آنچه انسان را به والاترین مقام در بین مخلوقات و در جایگاه خلیفة اللهی و مسجود ملائکه قرارمی دهد، وابسته به همین تعلیم اسماء می‌باشد؛ بنابراین، تعمّق و تعقّل در این مساله، یک واکاویِ مهم اعتقادی ومعرفتی به شمار می‌رود. پژوهش حاضرکه با عنوان بررسی تطبیقیِ مساله‌ی تعلیم اسماء به آدم در تفاسیر علامه طباطبایی و علامه جعفری می‌باشد، سعی در بررسی و مقایسه نظرات مشترک و ویژه‌ی هر یک از این علمای ربّانی در موضوع مدنظر می‌نماید. از جمله نظرات مشترکِ این تفاسیر در موضوع مورد بحث اینست که مقصود از اسماء در اینجا حقایق عالَم هستی و اشیاء عینی در خارج است که موجوداتی عاقل را نیز دربرگرفته و مقصود از تعلیم اسماء این است که خداوند، حقایق را برای آدم مکشوف و آشکار ساخت. از نظرات ویژه‌ی علامه طباطبایی در این موضوع به این مطلب می‌توان اشاره کردکه اسماء نامبرده، و یا مسمّاهاى آنها موجوداتى دارای حیات وعلم و محجوب در پس پرده غیب بوده و خداوند در واقع قسمتی از غیب آسمان‌ها و زمین را به آدم تعلیم داد و علامه جعفری ذیل تفسیر ابیات مربوطه از مثنوی مولوی بیان می‌دارد که علمِ آدم به همه حقایقِ عالَمِ خلق بوده است نه عالَم امر که روح به آن مستند می‌باشد.