ماهیت مرگ و اهداف مرگ ستایی از دیدگاه مولانا

ماهیت ، اصطلاحی است که به ذات و چیستی اشیاء و پدیده های جهان هستی اطلاق می شود و بر این اساس منظور از ماهیت مرگ، چیستی و حقیقت آن است. مرگ در کاربرد عامه به معنای نیست شدن هستی این جهان و پایان زندگی است. اما صاحبان قلم و اندیشه در حوزه های مختلف فکری، بویژه در قلمرو عرفان و تصوف، بر اساس نوع نگرششان از جهان پس از مرگ، از زاویه ی دید خاص خود به تبیین ماهیت و مفهوم مرگ پرداخته اند. مولانا نیز که در گستره ی شعر و عرفان، مقامی چشمگیر دارد، مرگ ستایی و رابطه ی مفهومی ماهیت مرگ و زندگی در هندسه ی فکری او با سیمای دیگر گونه و بصورت ویژه در کانون توجه اش قرار گرفته است. او، اولین و آخرین کسی نیست که در تشریح ماهیت مرگ و ستایش آن کوشیده باشد، اما مرگ ستایی اشتیاق محور و غرابت زدایی از ماهیت و سیمای آن ، در ضمن تاکید بر جاذبه های معنادار پنهان در فلسفه ی زندگی در قالب تصویر آفرینی های هنرمندانه ، در آثار او بسامدی بالا و کم نظیر دارد. در این جستار کوشیده ایم از طریق دقت و پژوهش در دیدگاه او و بر اساس آثار ارزشمندش ، بخصوص کتاب گرانسنگ مثنوی شریف، ماهیت مرگ، اهداف و انگیزه های مرگ ستایی و قصه ی اشتیاق او در برخورد با این حادثه ی رمزآلود را ،ضمن برشمردن سرچشمه های فکری اش در این زمینه، مورد تحلیل و پژوهش قرار دهیم.