جسارتهای معنوی عرفانی در مضامین شعری در سروده های اخوان

بی‌تردید مهدی اخوان ثالث یکی از مهم‌ترین شاعران نسل پسا نیمایی است که اشعارش به تعبیر اکثر پژوهش‌گران ادبیات معاصر ایران، ترکیبی است شاعرانه و هنرمندانه از سنت شعر کلاسیک فارسی و شعر نو نیمایی. اخوان ثالث نماینده‌ی نسلی از شاعران است که هم به اجتماع و تحولات آن متعهد است و هم به لحاظ ادبی، شعرش از غنایی خاص برخوردار است. در واقع او شاعری است که هم به فرم ادبی اهمیت می‌دهد و هم به محتوای شعرش توجه بسیاری می‌کند. از این‌رو، با فهم چنین خصیصه‌هایی در شعر او، بسیاری تلاش کرده‌اند تا با خوانش‌های جدید، ابعاد ادبیات اخوان ثالث را کشف و بررسی کنند.شعر اخوان ثالث، توانایی منحصربه فردی برای خوانش‌های مدرن نقد ادبی را دارد. شعر اخوان، سرشار از باستان‌گرایی، آشنایی‌زدایی، کارکردهای متفاوت معنایی و ویژگی های خاص زبانیست. در این مقاله تلاش کرده‌ایم با استفاده از شیوه‌ی خوانش متون ادبی، شعر او را از منظر مضامین شعری مورد تجزیه و تحلیل ادبی قرار دهیم. خواننده این تحقیق در می یابد از لحاظ اندیشه ، شعر اخوان از تنوع مضامین و درون مایه های معنای چندانی برخوردار نمی باشد و عمده ترین دلمشغولی ذهن او را مسایل اجتماعی، یاس و نومیدی، ایران دوستی و عشق شکل می دهد که با شگردهای زبانی به طرق مختلف بیان شده.