بررسی تثین تینابولی و روند کاهشی و افزایشی در موسیقی آرو پرت و مقایسه ی آنها با برخی روش های تکرار در موسیقی ایرانی

هدف این مقاله، بررسی تکنیک تین‌تینابولی و روند کاهشی و افزایشی در برخی آثار آروُ پَرت و سپس مقایسه آنها با عناصر تکرار شونده در موسیقی ایرانی است. تکنیک تین‌تینابولی در دهه هفتاد توسط این آهنگساز استونیایی ابداع شده و در بسیاری از آثار او به عنوان ‌یکی از ارکان مهم در شکل گیری سبک و بافت مورد نظر به کار رفته است. پس از آشنایی با تین‌تینابولی و پوزیسیون‌های مختلف آن، روند تدریجی افزایشی و کاهشی که عاملی مهم در پیشبرد قطعات پَرت است مورد بررسی قرار می‌گیرد. خواهیم دید که چطور این روند بر روی عناصری چون تعداد نت‌ها در جملات، گستره صوتی (رجیستر) و متر تاثیر گذاشته و موجب تکرار برخی عناصر و همچنین احساس حرکت در آثار او می‌شود. در ادامه بخش‌هایی از سه قطعه از او با نام‌های für alina، fratres و tabula rasa که در دهه هفتاد نوشته شده و در سبک تین‌تینابولی می‌گنجد با توجه به دو تکنیک ‌یاد شده مورد بررسی قرار خواهد گرفت. در انتها با توجه به تشابهات تکنیک‌های مورد بحث با عناصر تکرار شونده در موسیقی ایرانی، شیوه‌های تکرار در این نوع موسیقی معرفی شده، و با تفکرات پَرت مقایسه خواهد شد.