شدود سه‌گانه در آثار مراغی و فرزندش عبدالعزیز

موضوع این مقاله بررسی نمونه شَدّهای سه‌گانه‌ی مطرح شده در آثار عبدالقادر مراغی و فرزندش عبدالعزیر است. شَدّ معانی مختلفی داشته که در آثار شخصیت‌های مذکور به معنای کوک سازهای زهی از جمله عود بوده است. این کوک‌ها برآیند نغمات اصلی تعدادی از ادوار نغمگی، یا کوکی برای اداوار ایقاعی بوده‌اند. هدف از شکل‌گیری این گونه‌ها اتوس یا تاثیرگذاری بر مخاطبان از جمله گریه، خواب، خندادن و غیره بوده‌ است. در این تحقیق انگیزه‌ی شکل‌گیری شدود، ساختار و تداوم آنها مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از این تحقیق بررسی شدودی است که در شکل‌گیری شدود چهارگانه‌ی صفوی نقش داشته، تا کنون مورد بررسی جدی قرار نگرفته است. روش تحقیق این مقاله توصیفی تحلیلی است. درک زمانه از تاثرپذیری نظام ادواری دوران بازتابی از افکار قومی دوران بوده است. در این تاثیرگذاری رفتار اجرایی مجریان و مخاطبان، شرایط زمانی و مکانی شرط ضروری بوده است. شدود مذکور منحصر به تعداد برشمرده نبوده، حکایت از سیستم بازی در این زمینه داشته، از موسیقی آوازی و سازی بهره برده شده است. از منظر تخصصی این شدود با فاصله‌های غیر همسان کوک‌ها می‌شده‌اند. گاه ساختار عملی ادوار نغمگی با ساختار نظری آنها هم‌خوانی نداشته است. این شدود در دوران صفوی تغییرات کمّی و کیفی داشته‌اند.