نقد بازی رایانه‌ای پروانه: میراث نگهبانان نور براساس الگوی حضور در محیط

ظرفیت بازی‌های رایانه‌ای به‌گونه‌ای است که می‌تواند میان کاربر و شخصیت درون بازی،حس یگانگی ایجاد کند. این ظرفیت که در عرصه مطالعات بازی‌های رایانه‌ای به‌عنوان حس حضور مورد توجه قرار گرفته،درصدد آن است تا با دادن نقش فعالانه‌تر به کاربر در جهان بازی، زمینه‌های لازم را برای رسیدن به‌غایت بازی‌های رایانه‌ای فراهم آورد که همان ایجاد یگانگی میان کاربر و شخصیت درون بازی است. یکی از راه‌های تحقق این هدف،توجه به عناصر و مولفه‌های الگوی حس حضور محیطی است که تلاش می‌کند با بهره‌وری از قابلیت‌های فناوری روز،زمینه‌ساز محیطی شود که کاربر بازی رایانه‌ای، خود را حاضر در بازی و متعلق به محیط آن بداند. از این‌رو مقاله حاضر درپی آن است تا ضمن معرفی مولفه‌های اصلی الگوی حس‌حضور محیطی، برای اولین‌بار به تطبیق این مولفه‌ها بر یک بازی رایانه‌ای ایرانی به‌نام پروانه: میراث نگهبانان نور بپردازد. در بررسی‌های اولیه،این فرض پدیدار گشته که این بازی رایانه‌ای، موفق نشده است شرایط لازم برای خلق محیطی را فراهم نماید که موجب حس‌حضور محیطی برای کاربر می‌شود. بدین‌سان پرسش مطرح شده آن است که چرا و چگونه پروانه: میراث نگهبانان نور، موفق به ایجاد حس‌حضور محیطی برای کاربر نشده است؟ مقاله حاضر با تطبیق مولفه‌های الگوی حس‌حضور محیطی بر این بازی رایانه‌ای، به پرسش مذکور با روش توصیفی- تحلیلی پاسخ داده است.