رابطه سیستم فعالیت‌ های جمعی و پیکربندی خانه های کوهدشت با رویکرد نحو فضا

پژوهش حاضر به بررسی رابطه متقابل بین پیکربندی فضایی و نظام فعالیت ها در مقیاس عرصه‌های جمعی از طریق دسته بندی فعالیت‌های جمعی و اندازه‌گیری داده های نحوی خانه‌ها می پردازد. برای تعیین خواسته مورد نظر تعداد 110 خانه از سه گونه مسکن کوهدشت به صورت غیر تصادفی با توجه به روش مبتنی بر هدف و ملاحظات انتخاب گردید؛ برای تحلیل فعالیت‌های جمعی از مصاحبه ابزار–غایت، مشاهده و ثبت فعالیت‌ها استفاده شد و برای همخوانی و پیدایی مهمترین فعالیت‌ها از روش تحلیل تناظر استفاده شد. یافته‌های پژوهش حاکی از آنست، گونه‌های مسکن پیکربندی‌های متفاوتی دارند اما با وجود تغییر پیکربندی فضایی، سیستم فعالیت‌ها تغییر نکرده و ساکنان خود را با فضاهای مورد نظر انطباق داده اند. میزان پاسخ گویی ساکنان به تطبیق پذیری بستگی به تامین نیازهای فضایی- رفتاری آنها دارد؛ بنابراین استمرار سیستم فعالیت‌ها نشان از قدرت قانونمندی های فرهنگی اجتماعی است. ساکنان ترجیحات کالبدی خود را با تغییرات تطبیق داده و رفتارها، ارزش‌ها و نیازهای خود را با آن هماهنگ می کنند. توانایی افراد در انطباق با محیط، نتایج تحلیل‌های نحو فضا را مورد تردید قرار می‌دهد، لذا پیشنهاد می‌شود جهت اعتبار بخشی بیشتر به تحلیل های نحوی سطح رضایتمندی نیز بررسی گردد.