رویکردی نو به معماری بومی در رابطه ی ساختاری آن با معماری پایدار

در این مقاله سعی شده ابتدا عوامل تعیین‌‌کننده‌ی معماری پایدار در چهار حوزه‌ (مردم، طبیعت، ساخت و الگو) مشخص شود. سپس جایگاه این عوامل در رویکردهای نظری مختلف به معماری بومی تبیین و ساختار آن بررسی ‌شود. برای تبیین موضوع، ابتدا ساختار مولّد معماری که اساس تعاریف و رویکردها را شکل می‌دهد، به‌طور کلّی از زبان نظریه‌پردازان معماری، ارائه شده و در ادامه مولدهای معماری بومی که از بطن تعاریف بیرون می‌آید، مشخص شده است تا پایه‌ی مدل‌های پنجگانه‌ای از رویکردهای معماری بومی را تشکیل دهد که عبارتند از: 1-رویکرد مبتنی بر مشارکت مردم 2-رویکرد مبتنی بر ساخت‌گرایی طبیعی 3-رویکرد مبتنی بر الگوگرایی طبیعی 4-رویکرد مبتنی بر مطلق‌گرایی طبیعی 5-رویکرد مبتنی بر کل‌نگری. در این دسته‌بندی‌ها، رابطه و نسبتی که مولّدهای معماری بومی در هر تعریف با هم برقرار می‌کنند، تمایز تعاریف را از یکدیگر مشخص می‌کند. برای هر دسته از تعاریف، مصادیقی از معماری‌های به‌وجود آمده بر اساس آن رویکردها، مطرح شده و جایگاه نظری آن معماری(بومی) در توسعه‌ی پایدار معماری امروز به‌صورت ساختار ‌یافته، ارائه و نتیجه‌گیری شده است. در پایان نمونه‌ای از طرح‌های اجرا شده (پروژه بهسازی روستای خور) که رویکردی کل‌نگر را در بهسازی محیط بومی دنبال کرده، به‌عنوان معماری پایدار معرفی شده است.