سیاست‌گذاری در بزرگ شهر تهران: روش‌های واکاوی دوگانۀ یکپارچگی- غیریکپارچگی

بزرگ ‌شهر (کلان‌شهر) تهران در معرض تصمیم‌ها و سیاست‌های چندگانه‌ای قراردارد: سیاست‌هایی از سوی عوامل بخش دولتی که هریک در یک حوزۀ سیاست‌گذاری منفرد دارای قدرت هستند، تصمیم‌های افراد و گروه‌ها در بخش خصوصی (و گاه در بخش عمومی) که به‌دنبال بیشینه‌کردن منافع اقتصادی خود هستند، و تصمیم‌ها و سیاست‌های عوامل سیاست‌گذاری مدیریت شهری در این بزرگ‌شهر. پی‌گیری چنین منافع چندگانه و گاه متضادی نشان از امکان بالقوۀ بروز ناهماهنگی میان آنها دارد. پرسش دوگانه این مقاله این است که چه عناصر، وضعیت‌ها و پدیده‌هایی و هریک چگونه در شکل‌گیری وضعیت سیاست‌گذاری در بزرگ‌شهر تهران از دیدگاه دوگانۀ یکپارچگی- غیریکپارچگی سیاست‌ها اثرگذارند. در فرایند کار مقاله، در مرحلۀ نخست دانش موجود سیاست‌گذاری یکپارچه در برنامه‌ریزی بزرگ‌شهرها در جهان با به‌کارگیری روش «بازبینی سیستماتیک منابع»، استخراج شده‌است. در مرحلۀ دوم داده‌های موردنیاز تحلیل با روش «مصاحبه» با متخصصان در بزرگ‌شهر تهران گردآوری، و با روش «تحلیل موضوعی» تحلیل شده است. دستاورد مقاله نشان‌می‌‌دهد که در بزرگ شهر تهران شکل‌نگرفتن توافق جمعی در میان عوامل سیاست‌گذاری دربارۀ بایستگی استقرار اصول سیاست‌گذاری یکپارچه، نادیده‌گرفتن یا کم‌توجهی به تقابل‌ عناصر رسمی و غیررسمی سیاست‌گذاری، آمیزگری انگاشت سیاست‌گذاری یکپارچه با سیاست‌گذاری واحد، و نیز قرارنگرفتن تصمیم‌گیری در یک فرایند پیوستۀ برنامه‌ریزی، مهم‌ترین عوامل ایجادکنندۀ غیریکپارچگی سیاست‌گذاری هستند.