علت کاویِ بحران هویت در معماری و شهرسازی معاصر ایران با تا کید بر سه گانه بینش، ارزش و کنش

«بحران هویت در معماری و شهرسازی معاصر ایران» موضوعی است که تاکنون، تالیفات متعددی پیرامون آن نگاشته شده است. اغلب آنها به تحلیل کالبدیِ مصادیق این مسئله پرداخته ‌اند اما این مهم، مسئله‌ای نیست که تحلیل و ریشه‌یابیِ آن را بتوان در حوزه‌های کالبدیفضاییِ صرف ژرفکاوی نمود. پرسشی که شاکله اصلی این پژوهش را شکل میدهد این است که «منشا بروز بحران هویت در معماری و شهرسازی معاصر ایران چیست؟». برای پاسخ‌گویی به این پرسش، ضمن اتخاذ رویکردی میان رشته‌ای و بهره‌گیری از متون دست اول دینی، در مقام گردآوری داده‌ها از روش اسنادیکتابخانه ای و در مقام تحلیل و داوری داده‌ها از روش تحلیل محتوای کیفی استفاده شده است. طبق یافته‌های این پژوهش، رمزگشایی از بحران فوق‌الذکر را بایستی در چالش تمدن اصیل اسلامی (به عنوان تمدنی الهی) و تمدن معاصر غرب (به عنوان تمدنی الحادی) واکاوی نمود. در سامانه‌ای که ارزش‌هایش ریشه در ملکوت دارد، بروز بحران هویت برای کنش‌ها و سبک‌هایی که محصولِ اصالت بخشیدنِ به مُلک در مقابل ملکوت است، امری محتوم است؛ به بیان دیگر، به دلیل عدم تجانس و تناسب مبانیِ بینشی و ارزشیِ معماری و شهرسازی معاصر ایران با کنش‌ها و سبک‌های کالبدی رایج در این نظام، این بحران همچنان تداوم خواهد داشت.