تحلیل دانه‌بندی بلوک‌های مسکونی از منظر جرم‌شناسی با استفاده تکنیک نحو فضا

هدف از انجام این پژوهش بررسی نقش دسترسی بصری و فیزیکی در فضاهای باز مجتمع‌های مسکونی و نقش آنها در تامین امنیت آن محیط است. پیرامون موضوع مطروحه، سه الگوی فضای باز در مجتمع‌های مسکونی در نظر گرفته شد که شاملالگوی حیاط مرکزی،الگوی خطی یا ردیفی‌ والگوی بلوک‌های پراکنده است. ابزار ارزیابی در این پژوهش، تئوری نحو‌فضا است. فرایند این پژوهش به این صورت انجام می‌شود که در ابتدا فاکتورهای موثر بر میزان جرم‌خیزی فضاهای باز مجتمع‌های مسکونی استخراج می‌گردد، سپس با استفاده از تئوری نحو فضا، به تبیین چارچوب نظری پژوهش پرداخته می‌شود. در ادامه با استفاده از نرم افزار depthmap ، شاخصهای‌ قابلیت دسترسی فیزیکی، قابلیت دسترسی بصری،دسترسی محلی و دسترسی فراگیر در نمونه های موردی بررسی می‌شود و در نهایت الگوی نهایی بهینه که دارای کمترین میزان احتمال جرم خیزی است معرفی شده و راه‌کارهای حاصل تبیین می‌گردد. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که با توجه به تحلیل‌های کمی ذکر شده، فضای باز مجتمع مسکونی با الگوی حیاط مرکزی، دارای کمترین میزان جرم خیزی نسبت به دو الگوی دیگر است، این در حالی است که در فضاهای باز با الگوی بلوک‌های پراکنده، امکان وقوع جرم بیشتر از سایر نمونه‌ها می‌باشد.