تحلیل رابطه بین کیفیت فضای میانی و کیفیت های انسانی-محیطی مورد پژوهی: مجتمع های مسکونی شهر شیراز

فضای میانی به‌مثابه اتصال‌دهنده عرصه درون و بیرون در مسکن می‌باشد. تحقیق حاضر درصدد بررسی کیفیت این فضا و چگونگی تاثیر آن بر کیفیت زندگی در مجتمع‌های مسکونی شهر شیراز است. پرسش اساسی پژوهش این است که کیفیت فضای میانی چه تاثیری بر شکل‌گیری کیفیت های انسانی محیطی مجتمع های مسکونی دارد؟ بر همین اساس کیفیت فضای میانی همچون متغیری مستقل بر کیفیت های انسانی محیطی به عنوان متغیری وابسته تاثیرگذار است. بر اساس ادبیات این پژوهش، متغیر وابسته شامل مفاهیممحرمیت و قلمرو،هویت،امنیت،تعامل اجتماعی می باشد. برای پاسخ به پرسش تحقیق، ابتدا با مرور سابقه موضوع، مفاهیم و نظریه های مرتبط تحلیل شد. در ادامه جهت ارزیابی الگوی نظری هفت مجتمع از میان مجتمع های مسکونی مورد بررسی انتخاب گردید و پرسشنامه های مناسب در میان آنها توزیع شد. لازم به ذکر است که روش تحقیق در این مقاله ترکیبی از مطالعه موردی با روش کمی تحلیل همبستگی است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد کیفیت فضای میانی مجتمع بر شکل گیری کیفیت های انسانی محیطی در مجتمع های مسکونی شهر شیراز تاثیر مستقیم دارد. به عبارتی هم‌زمان با بالا بودن میزان متغیر کیفیت فضای میانی، میزان متغیر وابسته بالاتر می باشد و بالعکس.