مکان مندی ذهنیت فرزندان از نقش پدری در خانه

بررسی مکان مندی نقش های خانوادگی، نخستین گام اساسی برای تثبیت الگوهای رفتاری مبنایی خانواده، در طرّاحی است؛ ادبیات رایج تحلیل اجتماعیِ خانه، نشانگر وجود نوعی معارضه با نقش های اصلی خانوادگی (پدری و مادری) بواسطه رشد ادبیات فمنیستی مسکن و پیشینه چپ گرای علوم اجتماعی است. لذا در جامعه اسلامی ایران، نیاز به رویکرد دیگری برای تحقق نقش های خانوادگی محسوس است. در این پیمایش، برخی رفتارهای رایج مرتبط با نقش پدری در جامعه انتخاب و میزان وقوع مکان مند آنها در ذهنیت مخاطبان بررسی گردید. این فعالیت ها چهار رده را شامل می شود: الگوهای رفتارـ حضور فردی، الگوهای دونفره، الگوهای خانوادگی و الگوهای جمع خانواده و غریبه ها (مهمان). در هر رده، بین 4 تا 11 فعالیت ـ حضور شناسایی شده است که پس از سنجش کمّیِ نسبت آن با ذهنیت، در سنجش کیفی، برخی الگوهای مهم بدست آمده در سنجش کمّی، به صورت تفصیلی تر بررسی شده است. آزمون کمّی، نشان دهنده «جمع-گرایی» و «آیینی» بودن این تصویر ذهنی است که الگویی کاملاً متضاد با تحلیل دوقطبی زن ـ مرد در ادبیات رایج است؛ حاشیه های مهم فضاهای جمعی و کانون های کناری، بیشترین ذهنیت بخشی را برای فرزندان داشته است. تاکید بر کشف سازماندهی و بازطرّاحی این نقاط فضایی، می تواند گام های مهمی برای معماری تقویت کننده نقش بنیادی پدر در خانواده باشد.