مطالعه رابطه میان رضایتمندی ساکنان از محیط زندگی و میزان حس تعلق آنها در مجتمع مسکونی بلند مرتبه شهرک کوثر تهران

از محققان معتقدند‌ که یکی ‌از اثرات زندگی‌ در مجموعه‌هایی با تراکم بالای جمعیت و کیفیت نامطلوب محیطی،‌ ضعیف شدن پیوندهای اجتماعی بین ساکنین است که خود زمینه‌ساز کاهش ارتباطات پایدار، عدم‌مشارکت،کاهش حس‌تعلق و زوال‌تدریجی این مجموعه‌ها می گردد. این مساله پژوهش حاضر را برآن داشت تا به تبیین ارتباط بین معیارهای کیفیت ‌محیط بر حس‌تعلق در مجتمع‌های‌ مسکونی ‌بلندمرتبه بپردازد. بدین‌منظور رویکردهای متنوع کیفیت محیط، معیارهای کیفیت محیطی و نظریات تعلق‌مکانی مورد بررسی قرار‌گرفتند. شهرک‌کوثر تهران به دلیل وجود بلوک‌های بلندمرتبه و ویژگی های فرهنگی اجتماعی ساکنین به عنوان نمونه موردی پژوهش انتخاب و داده‌های مورد نیاز از طریق پرسشنامه گردآوری‌گردید. پس‌از انجام تحلیل‌عاملی‌تاییدی، هشت عامل مدیریت ‌شهرک، تسهیلات ‌و‌ خدمات، امنیت ‌و ایمنی، متغیرهای محیطی، تسهیلات محیط‌ مسکونی، هزینه‌ها و حس‌تعلق به عنوان معیارهای کیفیت‌ محیط در این مجموعه‌ها استخراج گردیدند. همچنین حس‌تعلق با ارزیابی معیارهای شرکت در فعالیت های اجتماعی، ملاقات ‌با‌ همسایگان، وجود خاطرات‌ و‌ مکان های‌ ماندگار، فعالیت‌های ‌گروهی و نحوه مشارکت‌ در‌ بهبود محیط زندگی تعیین‌شد و نتایج‌حاصله نشان‌داد که این‌ شهرک از لحاظ کیفیت‌محیط و میزان‌ حس‌تعلق در وضعیت خوب قرار دارد. همچنین تبیین ارتباط بین معیارهای‌کیفیت ‌محیط و حس‌تعلق مشخص کرد که میزان رضایت از معیار مدیریت‌ شهرک بیشترین تاثیر را بر افزایش رضایتمندی و به‌دنبال آن حس‌تعلق دارد.