خوانشی از تجربه شهری در خیابان های استانبول تا پرسه زنی ذهنی در خیابان های تهران

شهر، حاصل برآیند عوامل عینی و ذهنی در بستر تجربه های روزانه است، امری که لفور از آن تحت عنوان «کنش فضایی» یاد می کند. مادامی که مابین این عینیت ها و ذهنیت ها، قرابت وجود داشته باشد، امکان خوانشی ساختارمند از شهر میسر است. انسان در ارتباطی دیالکتیکی از یکسو جهت حضور نیازمند زمان بوده (تجربه) و از دیگر سوی، زمان (خاطره) را برمی سازد. «مکان»ها به عنوان جایی که توامان نیازمند «انسان» و «زمان»اند، پیونددهنده این دو بوده و تجربه و خاطره را از تجرید ذهن به عینیت بدل می نمایند. از این رو هدف نوشتار، «روشنگری درخصوص چگونگی قرابت و افتراق عینیت ها و ذهنیت ها در شهرهای معاصر است». به این سبب روایتی از داستان سرگذشت و جایگاه دو متن در دو شهر تهران و استانبول به عنوان شهرهای جنوبی و با وجود اشتراکات فرهنگی، تاریخی و مذهبی با روش کیفی مورد بررسی قرار گرفته شد. نتایج نوشتار با گذار از معرفی تفاوت مکان های مورد بررسی و اثرگذاری متفاوت آنها در ساخت و تقویت جریان زندگی روزمره در دو شهر، این تفاوت ها را حاصل پراکسیس فضایی متفاوت به سبب قرایت های گوناگون از جریانات و مفاهیمی چون مدرنیته، قدرت و ایدیولوژی حاکم بر تولید و بازتولید فضا در دو شهر می داند.