الگوی فضاهای نیمه‌بازِ خانه‌های بومی دزفول، بوشهر و بندرلنگه، در ارتباط با مولفه‌های اقلیم محلی

حاشیه جنوبی ایران دارای یکی از بحرانی‌ترین اقلیم‌های جهان بوده و لذا توجه به مولفه‌های اقلیمی در فرآیند طراحی خانه‌ها در این منطقه ضروری است. فضاهای باز و نیمه‌باز از عوامل موثر در شکل دادن به الگوهای اقلیمی خانه‏های بومی و بکارگیری این الگوها در طراحی مسکن معاصر این اقلیم، می‌تواند سبب ارتقای سطح آسایش حرارتی شود. این مقاله با تطابق ویژگی‌های فضاهای نیمه‌باز خانه‌های بومی در بندرلنگه، بوشهر و دزفول، با مشخصات اقلیم محلی این مناطق، ضمن معرفی الگوهای فضاهای باز و نیمه‌باز در آنها؛ تناسب و تاثرپذیری الگوها را از اقلیم میانه و محلی بررسی می‏کند. این مقاله دارای هدفی کاربردی و راهبرد آن در مرحله تحلیل و استنتاج کیفی و از طریق نظریه داده‏بنیاد بوده و با روش تصویرسازی انجام می شود. گردآوری داده‏ها در دو بخش مطالعه کتابخانه‌ای و تحلیل اسناد خانه‌های بومی انجام شده‌است. تطابق مشخصه‏های بدست‏آمده از کدگذاری نمونه‏ها با مولفه‏های اقلیم میانه و محلی مناطق مورد بررسی نشان می‏دهد که ویژگی‏ها و الگوهای فضاهای باز و نیمه‏باز در خانه‏های مورد مطالعه در دزفول، بندرلنگه و بوشهر با مولفه‏های اقلیمی هر شهر منطبق و بر اساس تفاوت در مولفه های اقلیمی در مقیاس میانه و محلی، در الگوهای مورد بحث تفاوت‏هایی ایجاد شده است.