تحلیل چگونگی حمایت قانون از مشارکت عمومی در بازآفرینی شهری

بازآفرینی‌شهری، یک اصطلاح عام است که مفاهیم دیگری نظیر بهسازی، نوسازی، بازسازی، مقتدرسازی و روان‌بخشی‌ شهری را دربرمی‌گیرد. بازآفرینی‌شهری به ‌مفهوم احیا، تجدید‌حیات و نوزایی‌‌شهری و به‌عبارتی دوباره زنده‌شدن شهر است. مشارکت‌عمومی از مهم‌ترین اصول و مقدمات موفقیت در بازآفرینی‌شهری است. برقراری مشارکت‌عمومی در بازآفرینی‌شهری نیازمند حمایت قانونی است و باید برای آن چارچوبی حقوقی درنظر گرفته‌شود که ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی، مدیریتی و کالبدی را دربر بگیرد. در این مقاله تلاش ‌شده ‌است، بخشی از قوانین و مقررات مورد‌ استفاده در تجارب موفق بازآفرینی‌شهری که به تقویت مشارکت ‌عمومی منجر می‌شوند، تحلیل محتوا شود و بر این مبنا وضعیت قوانین ‌و‌ مقررات شهری ایران در یک طرح بازآفرینی‌شهری(احیای میدان عتیق اصفهان) بررسی‌گردد. نتایج حاصل از این‌کار نشان‌می‌دهند، قوانین‌‌ و‌ مقررات شهری ایران که به تقویت مشارکت‌ عمومی منجر می‌شوند، در زمینه‌های اجتماعی و مدیریتی از کاستی‌های زیادی برخوردار هستند و نیز در زمینه‌های اقتصادی و کالبدی که تا‌ حدی با قوانین ‌و‌ مقررات حاصل از تجارب ‌جهانی مطابقت ‌دارند، دچار تغییر و تحریف‌ شده یا نادیده گرفته‌می‌شوند. بنابراین برای رسیدن به مشارکت ‌عمومی در بازآفرینی‌شهری، باید ضمن فراهم‌ساختن قوانین‌ و ‌مقررات پشتیبان مشارکت‌ عمومی، سازوکاری برای اجرای کامل و بدون تغییر یا تحریف آنها پیش‌بینی‌شود. به این‌ منظور، قوانین‌ و‌ مقرراتی چون تضمین زیان مشارکت‌کنندگان، واگذاری اعتبار توسعه، اجرای پروژه‌های مشترک، تشکیل بانک اطلاعات و نظارت بر معاملات، پیشنهاد می‌گردد.