روایت معماری در بیان عکاسی؛ مراتب معنا در عکس معماری

مقاله حاضر در رویکردی میان‌رشته‌ای، به مناسبات بین هنر عکاسی و هنر معماری پرداخته و طی بحثی مستدل، نقش عکاسی معماری به عنوان ابزاری در تهیه و تدوین اطّلاعات بصری از محیط‌های معماری را تحلیل و تبیین نموده است. عکاسی معماری در واقع نوعی روایت معماری بر پایه تصویر می‌باشد که تاکنون منشا خدمات بی‌بدیلی برای هنر معماری بوده است. اعکس‌های معماری که محصول فرآیندهای عکاسی معمارانه هستند، آثاری برآمده از اراده عکاس در مواجهه با معماری می‌باشند؛ یعنی امری که ریشه در سرشت عکاسی معماری دارد و در آن، موجودیت عکس، تابع رابطه بین دو ساختار هنری منفکّ، یعنی «ساختار معماری» و «ساختار تصویر» است. لذا ادراک هنرمند عکاس از رابطه بین «نظام معماری» و «نظام عکاسی» و نیز نحوه ایجاد این رابطه، از معیارهای موفقیت یک عکس معماری محسوب می‌شود. از دیگر موضوعات مورد بحث در این مقاله، بحث درباره گونه‌بندی محتوائی عکس‌های معماری در دو گونه «عکس معماری مستند» و «عکس معماری هنری» و تحلیل جایگاه هر یک از آنها در تشکیل روایتهای معماری می‌باشد. پژوهش، به روش توصیفی ـ تحلیلی به انجام رسیده است و مساله اصلی آن، تبیین چیستی و چگونگی ترابُط «قالب و محتوای عکاسانه» با «قالب و محتوای معمارانه» در عکس‌های معماری می‌باشد.