زیبایی، دشمن سخاوتمند هنر! درآمدی تحلیلی بر مقالۀ «هنر پس از فلسفه» اثر جوزف کُسوث

جوزف کُسوث در مقالۀ خود، «هنر پس از فلسفه»، نه‌تنها زیبایی‌شناسی به‌مثابۀ فلسفۀ هنر بلکه تمامی فلسفۀ پیش از ویتگنشتاین را سزاوار نفی و دورشدن از هنر می‌داند. کُسوث در این مقاله به طرح هنری می‌پردازد که فارغ از هر مدیوم و بی‌توجه به ظاهر و ریخت، از فلسفه گذر کرده و با تکیه بر کارکرد خود، زبانی فلسفی یافته است: هنری با عنوان «هنر مفهومی» که جایگزین فلسفه و هنر پیش از خود خواهد شد و تاریخ و تعریف هنر را دگرگون خواهد ساخت. در چنین هنری، «زیبایی» که تا پیش از این جزئی لاینفک از اثر هنری تلقی می‌شد، دیگر مورد ضمانت و تعهد هنر قرار نخواهد گرفت و هنر پس از این تلاش خواهد کرد با علم و گزاره‌های قابل استدلال تولید و تبیین شود. این مقاله با رویکردی تحلیلی، به بررسی سیر تطور تعاریف زیبایی‌شناسی و ارتباط آن با علم، فلسفه و هنر می‌پردازد تا بتواند مولفه‌های نظری کُسوث در مقالۀ «هنر پس از فلسفه» و نگرش نقادانۀ وی دربارۀ زیبایی و هنر پیشادوشانی را مورد ارزیابی قرار دهد و تعریف محدود هنر ذیل گزاره‌های تحلیلی زبان و ماهیت پرسشگر آن نزد کسوث را آشکار کند. گزاره‌های منطقی‌ای ‌که باید از زمینۀ خود جدا شوند تا امکان تبدیل‌شدن به اثر هنری را پیدا کنند.