گذر معنا از نگاره به فرانگاره

هدف از تفسیر اشکال، یافتن پیامی است که آنها م یخواهند به انسان منتقل سازند. از نظر گادامر، ایماژها بیانی مبتنی بر مشارکت بیننده/تاویل گر در روند شکل گیری تصویر هستند و از این رو امکان جدایی ابژه و تاوی لگر وجود ندارد. هم تصویر و هم بیننده هنگام تجربه تولید ایماژ تغییر می یابند. ایماژ موضوعی ثابت و ایستا نیست بلکه ادرا کی است که خود را طیتجربه ی «مشاهده » شکل م یدهد. در روند دیدن، زمینه های فرهنگی و تجربه های دیداری بیننده در پردازش تصویر دخالت کرده و داشته های پیشین برنوع دیدن بیننده تاثیر م یگذارند. از این رو، ناظر تحت تاثیر فرانگار ه ها تصویر را م یبیند، می سازد و معنا می کند. این مقاله به وا کاوی نقش خیال در بازتولید تصویر در ذهن بیننده پرداخته و قصد دارد برای وجود فرانگاره و کیفیت تاثیر آن روشی علمی و قابل سنجش کمی پیدا کند. روش تحقیق به کار رفته در این پژوهش به تحلیلی- توصیفی و در بخش آماری به صورت میدانی بوده است؛ در نهایت نمونه پژوهشی نشان می دهد بیننده اثر، بیش از آنکه نگاره ها را ببیند، تحت تاثیر فرانگاره های ذهن خود قرار دارد و تصاویر را پیش از دیدن و فهمیدن تفسیر کرده و فرم را تنها به واسطه تجربه دیداری خود می فهمد وکامل می کند.