تدوین نظام صفحه‌آرایی حاکم بر سه نمونه از قرآن‌های تیموری محفوظ در موزه ملی ایران

برخی پژوهش‌‌های معاصر نشان داده‌اند صفحه‌آرایی نسخ خطی ایرانی با تکیه بر اصل تقسیم متوالی چهارچوب یک صفحه به بخش‌های برابر صورت ‌گرفته است. با این وجود نسخه‌های ایرانی بسیاری وجود دارند که روش صفحه‌آرایی آن‌ها به الزامات شیوۀ یادشده پاسخ نمی‌دهند. پژوهش پیش‌رو کوشیده است با استفاده از رویکرد کمّی و روش تحقیق توصیفیتحلیلی موردی، چگونگی صفحه‌آرایی سه نمونه از قرآنهای تیموری محفوظ در موزۀ ملی ایران را بکاود. ویژگی مشترک این نسخه‌ها آن است که نه تنها صفحهآرایی هیچ یک از آن‌ها بر اساس اصل تقسیم متوالی چهارچوب یک صفحه به بخش‌های برابر قابل توجیه نیست؛ بلکه در تمامی این نُسخ، به رغم ابعاد و تناسبات گوناگون‏، فاصلۀ سطح حروف تا عطف نصف طول حاشیۀ سرصفحه‏، پاصفحه و یا هر دو است. به طوری که با در نظر گرفتن شیوه ساخت کتاب در قرون میانه اسلامی که مبتنی بر دوبرگه بوده، می‌توان حدس زد‏ هنرمندان صفحه‌آرا پس از تقسیم طول دوبرگه به n قسمت برابر‏، 1⁄n آن را از وسط به حواشی عطف و به همین مقدار از بالا یا پایین کادر به حواشی سرصفحه یا پاصفحه اختصاص داده‌اند. آن‌گاه با استفاده از روش‌های هندسی، محل قرار گرفتن سایر ابعاد قاب تذهیب یا قالب متن را تعیین کرده‌اند.