اثرات مدیریت قرق و چرا بر میزان ترسیب کربن گونه درمنه دشتی (مطالعه موردی: مراتع استپی رودشور ساوه)

امروزه تغییر اقلیم به عنوان یکی از شش موضوع عمده زیست محیطی ازمهمترین چالش در توسعه پایدار و فقرزدایی مطرح بوده که به باور اکثر محققان ناشی از افزایش غلظت گازهای گلخانه ای در 100 سال گذشته می باشد. در این بین کربن عمده ترین جز این گازها محسوب می گردد. ترسیب کربن طی فرآیند فتوسنتز به وسیله بیوماس گیاهی به عنوان ارزانترین و ساده ترین راهکار ممکن جهت کاهش سطح این گاز اتمسفری می باشد. درمنه دشتی(besser artemisia sieberi) به عنوان اصلی ترین عنصر جوامع گیاهی کشور شناخته شده و بدین لحاظ می بایست از نقطه نظر قدرت ترسیب کربن شناخته شود. با عنایت به این موضوع، پس از تعیین منطقه معرف در دو سایت قرق بلند مدت و مرتع تحت چرا به منظور همگنی در برآورد جوامع تحت بررسی تعداد 25 پایه یه صورت تصادفی از گونه مدنظر انتخاب و اندام های هوایی (شامل برگ، سرشاخه و ساقه) و اندام زیرزمینی (ریشه) ولاشبرگ موجود در پای گیاه پس از قطع وتوزین و جمع آوری به آزمایشگاه منتقل گردید. ضریب تبدیل ترسیب کربن هر اندام گیاهی به صورت جداگانه از روش احتراق تعیین شد. نتایج نشان داد میزان ترسیب کربن گونه درمنه دشتی در منطقه چرا شده در مقایسه با منطقه قرق تفاوت معنی داری داشته است. همچنین ترسیب کربن در بین اندام های هوایی (برگ و سرشاخه و ساقه)، اندام زیر زمینی (ریشه) و لاشبرگ در دو منطقه با یکدیگر متفاوت بوده است.