تاثیر کاربرد ضایعات آبلیمو بر قابلیت جذب عناصر آهن و منگنز در مقایسه با کاربرد کلات های این عناصر در یک خاک آهکی

آهن و منگنز از مهمترین عناصر کم مصرف ضروری برای تمام گیاهان عالی می باشد. بیش از 60 درصد اراضی کشاورزی در ایران به درجات مختلفی آهکی می باشد. غالب گیاهان کشت شده در چنین خاک هائی علائم کمبود این عناصر را نشان می دهند. از جمله روشهای موثر جهت رفع کمبود این عناصر می توان به کاربرد ترکیبات معدنی این عناصر، استفاده از کلات های این عناصر و استفاده از مواداصلاح کننده اشاره نمود. اسید های آلی نیز از دیگر ترکیباتی می باشند که علاوه بر توانائی تعدیل پ هاش خاک های آهکی، به دلیل قابلیت کلاته نمودن عناصر قادر به رها سازی و افزایش قابلیت جذب عناصری نظیر آهن و منگنز می باشد. آبلیمو نیز به علت داشتن اسید سیتریک که یک اسید آلی می باشد چنین خصوصیتی را دارد. طرح آماری کاربردی در این پژوهش طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار و سه تکرار می باشد که مقایسه میانگین ها توسط آزمون چند دامنه ای دانکن صورت گرفت. در این پژوهش از آبلیموی غیر قابل مصرف در صنایع غذائی جهت افزایش قابلیت جذب عناصرآهن و منگنز در یک خاک آهکی استفاده گردید و اثر آن با کاربرد سولفات و کلات های این عناصر مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج حاصل از این پژوهش بیانگر این است که کاربرد سولفات عناصر فوق تاثیر معنی داری بر غلظت این عناصر در طول دوره نمونه برداری نسبت به شاهد نداشته است. کاربرد کلات های این عناصر افزایش معنی داری در غلظت عناصر نامبرده در طول دوره نمونه برداری نسبت به تیمارهای شاهد و سولفات آنها داشته است. کاربرد آبلیمو همراه با آب آبیاری در طول دوره اینکوباسیون و یا افزودن آن به خاک در آغاز دوره آزمایش افزایش معنی داری در غلظت عناصر ذکر شده نسبت به شاهد، تیمارهای سولفات این عناصر و حتی کلاتهای این عناصر داشته است.