ارزیابی روش‌های مصرف کودهای نیتروژن و گوگرد برگیاه گندم

به منظور بررسی تأثیر مصرف نیتروژن و گوگرد در تولید کمی و کیفی گندم این تحقیق در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی شامل هفت تیمار، در سه تکرار با سه منبع کود با مقادیر و زمان های مختلف مصرف در سال 1389-1388 در بیضای فارس انجام شد. تیمارهای مورد استفاده شامل: 1- اوره در زمان کشت 2- اوره در زمان کشت+ محلول پاشی اوره در زمان پنجه دهی + محلول پاشی سولفات آمونیم در زمان ساقه دهی(معادل 25 کیلوگرم s) 3- اوره در زمان کشت + محلول پاشی سولفات آمونیوم در زمان پنجه دهی + محلول پاشی سولفات آمونیم در زمان ساقه دهی 4- اوره با پوشش گوگردی در زمان کشت 5- اوره با پوشش گوگردی در زمان کاشت + محلول پاشی سولفات آمونیوم در زمان ساقه دهی 6- اوره با پوشش گوگردی در زمان کاشت + محلول پاشی سولفات آمونیوم در زمان پنجه دهی+محلول پاشی سولفات آمونیوم در زمان ساقه دهی 7- شاهد (بدون مصرف گوگرد و نیتروژن) بود. نتایج بررسی نشان داد که اثر تیمارهای آزمایش بر غلظت گوگرد دانه، غلظت نیتروژن دانه معنی‌دار بود. تیمار شماره 6 و 3 به ترتیب با 257/7 و 303/6 کیلوگرم در هکتار حائز حداکثر جذب گوگرد بودند. تیمارهای 6، 2 و 3 به ترتیب با 13/97، 74/92 و 05/90 کیلوگرم جذب نیتروژن در هکتار بالاترین و تیمار شاهد با 27/65 کیلوگرم از کمترین جذب نیتروژن برخوردار بود. از نظر وزن هزار دانه گندم، تیمارهای 6، 3 و 2 به ترتیب با 29/39، 78/39 و 78/38 گرم بیشترین در حالی که تیمار شاهد با 35 گرم از پایین ترین وزن هزار دانه برخوردار بود. تیمارهای 6، 2 و 3 به ترتیب با عملکرد 5500، 5342 و 5275 کیلوگرم دانه گندم در هکتار دارای حداکثر عملکرد می‌باشند، در حالیکه تیمار شاهد با عملکرد 3933 کیلوگرم دانه گندم در هکتار دارای حداقل عملکرد بود