بررسی برخی از ویژگی های مورفوفیزیولوژیک و عملکرد دانه گندم تحت تاثیر کاربرد کلرمکوات کلراید، سولفات روی و نیتروکسین

از آنجایی که انتقال مجدد ذخایر ساقه در رخداد تنش خشکی آخر فصل اهمیت زیادی در تعیین عملکرد دانه دارد، آزمایشی در شرایط زراعت دیم به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و سه تیمار شامل کاربرد غلظت کلرمکوات کلراید در2 سطح (صفر و 2.5 گرم در لیتر)، سولفات روی در 3 سطح (0، 25 و50 کیلوگرم درهکتار) و نیتروکسین در 2 سطح (تلقیح و عدم تلقیح با بذر) در سال زراعی 93- 1392 در دو مکان شامل مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه ایلام و ایستگاه تحقیقات کشاورزی کاکی بوشهر انجام یافت. نتایج نشان داد با محلول پاشی2.5 گرم در لیتر کلرمکوات کلراید ارتفاع بوته و میزان ذخایر ساقه به طور معنی داری کاهش یافت.کاربرد کلرمکوات کلراید نسبت به شاهد موجب افزایش تعداد سنبله در بوته، تعداد دانه در سنبله و عملکرد دانه به ترتیب به میزان 14.6%، 13.6% و 28.5% شد. تلقیح بذر با نیتروکسین موجب افزایش ارتفاع بوته، میزان و کارآیی انتقال مجدد گردید. بیشترین میزان انتقال مجدد (64.8 گرم در مترمربع)، کارآیی انتقال مجدد (32.1%) و سهم انتقال مجدد (50.8%) مربوط به تیمار اثر متقابل بدون کاربرد کلرمکوات کلراید، مصرف 50 کیلوگرم سولفات روی در هکتار و بکارگیری نیتروکسین بود. بالاترین عملکرد دانه (171گرم در مترمربع) از اثر متقابل تیمارهای محلول پاشی کلرمکوات کلراید در غلظت 2.5 گرم در لیتر و کاربرد 50 کیلوگرم درهکتار سولفات رویو تلقیح بذر با نیتروکسین بدست آمد. به طور کلی به نظر می رسد تحت شرایط دیم کاربرد کلرمکوات کلراید، سولفات روی و نیتروکسین در بهبود و افزایش عملکرد دانه گندم موثر باشد.