تحلیلی بین زبانی ازساخت‏های غیرشخصی در زبان فارسی

گستردگی انواع ساخت‏های غیرشخصی و رویکردهای متفاوتی که در بررسی آنها اتخاذ گردیده است، موجب پدید آمدن آراء متفاوت و گاه متناقض، درباره‏ی دسته ‏بندی این ساخت‏ها و نقش دستوری و معنایی اجزای سازنده‏ی آنها شده است. این نکته لزوم مطالعه‏ ی این ساخت‏ها را با رویکردی تازه‏ که مبنای مشترکی را برای مطالعه ی انواع متنوع ساخت‏های غیرشخصی برگزیند، آشکار می‏سازد. در پژوهش پیش رو، دو رویکرد رایج نقش‏گرا و ساخت‏گرا که همواره در بررسی این ساخت‏ها به چشم می‏خورند با هم تلفیق شده‏اند و ساز‏و‏کاری جدید را برای بررسی این ساخت‏ها بوجود آورده ‏اند. این پژوهش ساخت‏های غیرشخصی را بیشتر از دیدگاه فاعل سرنمون و ویژگی‏های آن تحلیل می‏کند؛ بدین ترتیب که به پیروی از مالچوکو و اگاوا (2011)، از بین ویژگی‏های نقشی‏ای که کینان(1976) آنها را ویژگی نقشی فاعل سرنمونی می‏داند چهار ویژگی (ارجاعی، معین، مبتدا و کنشگر بودن) را بر می گزیند و سپس در پی این ادعا که کاهش این ویژگی‏های نقشی، در شکل صوری جملات انعکاس یافته، جمله‏ ها را به سوی غیرشخصی شدن هدایت می‏کند؛ به تحلیل بین زبانی از ساخت غیرشخصی در زبان فارسی می پردازد و دسته‏ بندی نوینی از این نوع ساخت در زبان فارسی ارائه می‏دهد.