ضمیر پوچ‌واژه‌ای پنهان در زبان فارسی: رویکردی کمینه‌گرا

ضمیرانداز ‏ بودن از پارامترهای زبان‌ویژه‌ای است که در ‏سنت دستور زایشی توجه بسیاری به آن شده و زبان‌شناسان کوشیده‌اند تا ویژگی‌های مشترکی در میان این زبان‌ها ‏بیابند. از مهم‌ترین این ویژگی‌ها وجود پوچ‌واژۀ فاعلی ‏ پنهان در اغلب زبان‌های فاعل‌تهی ‏ است. بدین‌ترتیب، مقالۀ ‏حاضر با توجه به این گرایش غالب و در چارچوب برنامۀ کمینه‌گرا، نشان می‌دهد که اگرچه فاعل‌های ارجاعی در ‏زبان فارسی می‌توانند پنهان یا آشکار باشند، اما پوچ‌واژۀ فاعلی در این زبان الزاماً فاقد جوهر آوایی است. در این میان، ‏استدلال می‌شود که ضمیر پوچ‌واژه‌ای ‏ در جایگاه فاعل همۀ محمول‌های صفرظرفیتی ‏ و نیز آن دسته از محمول‌های ‏نامفعولی ‏ که موضوع درونی‌شان از مقولۀ گروه حرف اضافه‌ای یا متمم‌ساز است و لاجرم به حالت نیازی ندارد، ‏حضور می‌یابد تا نیازهای ساختاری جمله و به‌ویژه اصل فرافکن گسترده ‏ را برآورده کند. شواهد تجربی ضمن ‏حمایت از این رویکرد، نشان می‌دهند که ضمیر «این» در فارسی نمی‌تواند به نیابت از فاعل در نقش پوچ‌واژه به‌کار ‏رود.‏

Null Expletive Pronoun: A Minimalist Approach‎

Traditional work on prodrop languages identified a set of parametric values ‎associated with the availability of null subjects, including the presence of null ‎expletive subjects. In the same vein, but more within the framework of Minimalist ‎Program, I will discuss while referential subjects may optionally be overt or covert ‎in the Persian, expletives are obligatorily null. In this regard, a covert pronoun ‎expletive will be claimed to have merged in the surface subject position of all zero‎place predicates and some unaccusative structures where the internal argument is a ‎PP or CP, satisfying the EPP feature a requirement forcing some DP to appear in ‎the specifier of the clausal head. This analysis is empirically supported by a number ‎of facts arguing against the idea that pronoun in (this) can freely appear as an ‎expletive subject.‎