حالت نمایی در کردی سورانی (سنندجی و بانه ای )

در دستور زایشی اخیر دو دیدگاه عمده راجع به چگونگی نظام حالت دهی وجود دارد. دیدگاه چامسکیایی استاندارد این است که حالت توسط هسته ی دستوری به نزدیکترین گروه اسمی از طریق یک رابطه ی مطابقه اعطا می شود (بیکر 2010). در این رویکرد حالت به عنوان تجویز کننده ی گروههای اسمی، مفهومی کاملاً نحوی دارد و ارتباط مستقیمی بین حالتهای ساختاری و روابط ساختاری گروههای اسمی پذیرنده حالت ها وجود دارد. در دیدگاه دوم، حالتدهی توسط قواعد پیکره ای و در بخش آوایی صورت می‌گیرد. در این رویکرد ارتباط مستقیمی بین حالت دهی و مطابقه برقرار نیست و سلسه مراتب ساختواژی، حالت گروههای اسمی را تعیین می کند. در این مقاله بر اساس داده هایی از زبان کردی (سنندجی و بانه ای) و با مقایسه‌ی شباهت‌ها و تفاوت‌های این دو گونهی کردی از گویش کردی سورانی نشان خواهیم داد که در نظام حالت‌دهی گونه‌های مختلف از گویش سورانی از رویکردهای متفاوتی استفاده می‌شود.

Case and agreement in Sorani dialects of Sanandaj and and Bane: a minimalist approach

In the recent theory of generative grammar there are two major views on case assignment. The standard Chomskyan view stats that case is assigned by the grammatical head to the closest NP through an agreement relationship (Baker, 2010). In this approach case has a purely syntactic notion as a case assigner and is directly related to structural cases and structural relations of case receiving NPs. In the second view case assigning takes place by corpus rules in the phonological component. In this approach there is no direct relationship between case assignment and agreement, and the morphological hierarchy assigns the case for NPs. In this article based on data from Sorani Kurdish dialects of Sanandaj and Bane and comparing the similarities and differences of these two varieties of Kurdish, it is shown that different varieties of Sorani Kurdish follow different approaches in their case assigning system.