هم سنجی تاثیر شرکت زوجین در نشست‌های روان - آموزشی طرح‌واره درمانی با درمانگری پذیرش و تعهد در بی‌رمقی زناشویی

افزایش تراز بی‌رمقی زناشویی به‌تدریج مایه درگیر شدن زوج‌ها در رابطۀ پرتنش و ناکام کننده و سرانجام سستی پیوند زناشویی می‌گردد. این پژوهش با هدف هم سنجی تاثیر شرکت زوج‌ها در نشست‌های روان آموزشگری طرح‌واره درمانی با درمانگری پذیرش و تعهد بر بی‌رمقی زناشویی زوج‌ها انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون سه گروهی بود. جامعۀ آماری، شامل همه زوج‌ها درگیر در تعارض زناشویی بود که در سال 1395 به مناطق )51 شهر تهران مراجعه کرده بودند. از میان آن‌ها 120 نفر به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. سپس 48 فرد (24 زوج و زوجه) دارای تراز نسبتاً بالاتر در سنجه بی‌رمقی زناشویی پاینز (1996) به‌تصادف در سه گروه، 16 نفری (هشت زوجی) گمارده شدند. دو گروه آزمایش و یک گروه گواه. دو گروه آزمایش جداگانه در 12 نشست هفتگی 90 دقیقه‌ای مداخله­های پژوهش شرکت کردند و گروه گواه در این مدت در لیست انتظار ماندند. سنجه بی‌رمقی زناشویی پاینز  در همه مراحل ابزار گردآوری داده‌ها بود. برآیند تحلیل کوواریانس نشان داد تفاوت میان گروه­ها معنی­دار است (p<0/05 ، f=200/77). افزون بر آن، برآیند آزمون توکی نشان داد طرح‌واره ­درمانی در هم سنجی با درمانگری پذیرش و تعهد در کاهش بی­رمقی زناشویی و دو مولفه خستگی هیجانی و خستگی ذهنی کارسازتر بود (0/01≥p). برآیندهای این پژوهش نشان داد مداخلۀ روان آموزشگری طرح‌واره درمانی با ایجاد بینش زوج‌ها درباره علل پدیدایی شناخت، هیجان و رفتار میان فردی ناسازگار و چگونگی زدودن آن‌ها در کاهش بی‌رمقی زناشویی کارسازتر بود.