پیش‌بینی تعهد زناشویی زنان بر اساس شیوه‌های دل‌بستگی، خود شفقتی و تحمل پریشانی

ازدواج معمولاً اصلی‌ترین و مهم‌ترین زمینه‌ای است که کارکرد و اثر صمیمیت و روابط اجتماعی رشد یافته در آن نمود پیدا می‌کند و تعهد زناشویی برجسته‌ترین عاملی است که می‌تواند پایبندی به ازدواج را تضمین کند. پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی تعهد زناشویی بر اساس سبک‌های دل‌بستگی، خود شفقتی و تحمل پریشانی انجام شد. روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری زنان دارای مشکلات زناشویی مراجعه‌کننده به سراهای محله پونک، صادقیه، مرزداران و فردوس شهر تهران در ماه‌های مرداد و شهریور سال 1396 بود. نمونه‌گیری به‌صورت در دسترس بود و تعداد 120 نفر از زنان مراجعه‌کننده به سرای محله‌های شهر تهران به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. برای سنجش سبک دل‌بستگی از آزمون دل‌بستگی هازن و شیور و همچنین برای سنجش تحمل پریشانی از مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر  و تعهد زناشویی از پرسشنامه تعهد زناشویی آدامز و جونز و برای سنجش خود شفقتی از پرسشنامه خود شفقتی نف استفاده شد. برای تحلیل یافته‌ها از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون خطی چندگانه استفاده شد و در همه مراحل پژوهش از نرم‌افزار آماری spss کمک گرفته شد. یافته‌ها نشان داد میان سبک دل‌بستگی، تحمل پریشانی و خود شفقتی با تعهد زناشویی همبستگی معنی‌دار وجود دارد (p<0/05). شاخص r^2adj«ضریب تعیین چندگانه اصلاح‌شده» نشان داد که مولفه‌های پیش‌بین پژوهش از توان 82 % پیش‌بینی تعهد زناشویی برخوردارند. با توجه به یافته‌های به‌دست‌آمده می‌توان نتیجه گرفت که افراد دارای سبک دل‌بستگی ایمن دارای تعهد شخصی بالایی نسبت به همسر خود و ازدواجشان باشند و انعطاف‌پذیری هیجانی و آرامش به‌دست‌آمده از خود شفقتی باعث ارائه پاسخ‌های سازنده در مقابل تعارضات زندگی می‌شود که بازده آن بهبود روابط زوجین، تعهد و صمیمیت است. همچنین کسانی که دارای تحمل پریشانی بیشتر با مشکلات و مسائل زندگی زناشویی کنار می‌آیند و درنتیجه سطح تعهد زناشویی در آن‌ها بالاتر است.