اثربخشی درمان متمرکز بر پذیرش و تعهد بر سازش یافتگی زوجیِ زنان

کیفیت ازدواج به سازش یافتگی زوجی وابسته و با مدیریت محتوای تفکر و عواطف و همچنین بالا بردن آگاهی و تعهد بر افزایش رضایت زناشویی زوجین موثر است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی رویکرد درمانی متمرکز بر پذیرش و تعهد بر سازش یافتگی زوجیِ زنان متاهل انجام شد. روش این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمونپس‌آزمون، با گروه گواه و پیگیری 5 ماهه بوده است. جامعه آماری شامل زنان متاهل مراجعه کننده به سرای محله دبستان و مجیدیه در منطقه 7 تهران در بازه‌ زمانی فروردین و اردیبهشت 1396 بود. پس از جمع‌‌آوری داده ها و در بررسی ابتدایی (مصاحبه) 30 زن متاهل دارای ناسازگاری، بر اساس فراخوان عمومی سرای محله و خود اظهاری آن ها، به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری گواه و آزمایشی گمارش شدند. ابزار پژوهش مقیاس‎ سازش یافتگی زوجی بود که توسط اسپاینر در سال 1976 تدوین‌شده است. نتایج آزمون کوواریانس نشان داد درمان متمرکز بر پذیرش و تعهد بر سازش یافتگی زوجی (p<0/05, f=32) و ابعاد آن: مولفه‌های رضایت زناشویی (p<0/05, f=14.2)، همبستگی زوجی (p<0/05, f=32.2)، توافق زوجی (p<0/05, f=6.1) و ابراز عاطفی (p<0/05, f=18.9)، به‌طور معنی دار موثر بوده است. این تاثیر، در پیگیری 5 ماهه (p<0/05, f=10.9)، نیز حفظ‌شده بود که نمایانگر ماندگاری تاثیر مداخله است. یافته ها نشان گر این است که رویکرد درمانی متمرکز بر پذیرش و تعهد می تواند موجب فراگیری راهکارهای موثر بر مدیریت هیجانات، احساسات منفی و انجام عمل متعهدانه در زنان متاهل ناسازگار شده و انعطاف‌پذیری و سازش یافتگی زوجی آن ها را افزایش دهد.