تاثیر یادگیری موقعیتی تلفیقی بر انگیزش تحصیلی، پیشرفت تحصیلی و اضطراب امتحان دانشجویان

هدف از انجام تحقیق، تعیین تاثیر یادگیری موقعیتی تلفیقی بر انگیزش تحصیلی، پیشرفت تحصیلی و اضطراب امتحان دانشجویان بود. تحقیق از نوع شبه تجربی و جامعه‌ی آماری شامل کلیه‌ی دانشجویان سال سوم رشته روان-شناسی عمومی دانشگاه پیام نور مرکز تهران که در نیم سال دوم سال تحصیلی 90-1389 در درس آسیب شناسی روانی یک ثبت نام کرده بودند، می‌گردید. تعداد 16 دانشجو در روش آموزش مستقیم و 18 دانشجو در برنامه‌ی ‌یادگیری موقعیتی تلفیقی شرکت کردند. دانشجویانی که قبلاً این درس را اخذ کرده بودند و یا به همکاری با پژوهش گر تمایل نداشتند از برنامه حذف گردیدند. از بین کلاس‌هایی که در آن ترم تحصیلی درس یادشده در آن‌ها ارایه می‌شد، دو کلاس به صورت تصادفی برای اجرای برنامه‌های آموزش مستقیم و یادگیری موقعیتی تلفیقی انتخاب شدند. به منظور تعیین میزان پیشرفت تحصیلی در گروه‌ها، بانک سوالی تهیه شد و از هر بخش، محتوای بخش اختلالات اضطرابی درس آسیب-شناسی روانی1، تعدادی سوال به صورت تصادفی انتخاب شدند و در هر دو گروه در مرحله‌های پیش آزمون و پس آزمون به صورت یکسان استفاده گردید. اضطراب امتحان از طریق پرسش‌نامه‌ی اضطراب اهواز (1375) و انگیزش تحصیلی دانشجویان با استفاده از فرم کوتاه شده‌ی پرسش‌نامه استاندارد انگیزش تحصیلی مک اینرنی و سینکلایر (1372) مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون آماری من ویتنی انجام شد. نتایج نشان دادند که در مقایسه با روش آموزش مستقیم، یادگیری موقعیتی تلفیقی موجب افزایش پیشرفت تحصیلی، افزایش انگیزش تحصیلی و کاهش اضطراب امتحان گردیده است.