فلسفه تعلیم و تربیت و امکان‌های جهانی تحمل‌پذیر

بسیار اندک‌اند مناطقی از جهان که از آسیب‌های تعصب، دیگری‌سازی، تعارض و جنگ در امان مانده‌اند. حتی در مناطق نسبتاً آرام جامعه، بروز نفرت و تحریک به خشونت در زیر پوسته‌های زندگی روزمره آماده خروش است. رنج و ویرانی بشر، حتی اگر در مجاورت بلافصل ما نباشد، لااقل بر روی صفحه نمایش‌ های ما به امری عادی تبدیل شده است. برای بسیاری از مردم و جوامع، گویا انسان بودن لزوماً به معنای زیستن در وضعیت فلاکت‌بار است. فلسفه تعلیم و تربیت در مواجهه با این وضعیت مخاطره‌آمیز بشریت، چه پیشنهادی برای عرضه دارد؟ این نوشتار «غلبه ترس» را به‌ عنوان عاملی کلیدی در دیگری‌سازی و انسانیت‌ زدایی بشر برجسته می ‌سازد. در عوض، من معتقدم می‌توانیم ترس را فراموش کرد، تسکین داده و از بین ببریم، اگر «حقایقی» را که درباره دیگران می‌دانیم، به پرسش بکشیم؛ اگر مراکز آموزشی با ترویج کنجکاوی و گفت و گو، تنوع را به آغوش بکشند و باِ به‌رسمیت شناختنِ صمیمیتِ شکننده‌ی میان‌مان به یکدیگر بازگردیم.

philosophy of education and the possibilities of a bearable world

very few parts of the world are safe from the harms of intolerance, othering, conflict and war. even in relatively peaceful pockets of society, the potential for incitement and hatred simmers beneath the surfaces of daily lives. human suffering and destruction have become normalised, if not in our immediate vicinities, then on our screens. for too many people and communities,  it is as if being human necessarily means living in a state of wretchedness. what might philosophy of education have to offer in addressing the perilous state of humanity? this essay singles out the predominance of fear as a key factor in the othering and dehumanisation of people. in response, i propose that fear can be unlearnt, allayed and disrupted if we question the ‘truths’ we know about others;  if educational sites embrace diversity by encouraging curiosity and dialogue; and by turning towards one another by recognising our fragile intimacy.