جستجوی تستمونیو در نسل‌کشی غزه

این مقاله نقش فلسفه تربیتی در ترویج صلح جهانی را از طریق بررسی منازعات تاریخی و معاصر بررسی می‌کند. در حالی که متفکران - از افلاطون تا نادینگز - بر این باورند که فلسفه فضایل سیاسی و زندگی اخلاقی را می‌پرورد، منتقدانی چون آرنت و رورتی در اثربخشی سیاسی آن تردید می‌کنند. مقاله با تکیه بر منظر‌های استعمارزدایانه و مارکسیستی، محدودیت‌های گفتمان فلسفیِ جدا از مبارزات مادی را بررسی می‌کند. سپس به نقد دگرگونی تستمونیو از یک ژانر ادبیات مقاومت به ابزاری در پژوهش‌های دانشگاهی می‌پردازد و استدلال می‌کند که این تغییر، هدف اصلی آن را از سیاسی بودن تهی می‌نماید. در عوض، مقاله خواستار بازگشت به تستمونیو به‌عنوان شاهدی فوری از بی‌عدالتی است، به‌ویژه در بحران جاری غزه. با پذیرش نقد درونی و مقاومت در برابر مصادره ایدئولوژیک، فیلسوفان تربیتی می‌توانند از طریق درگیری انتقادی با مبارزات جهانی، در تحقق صلح سهیم باشند.

seeking testimonio in the gaza genocide

this essay examines the role of educational philosophy in fostering world peace, engaging historical and contemporary debates. while thinkers from plato to noddings argue that philosophy cultivates political virtues and ethical life, critics like arendt and rorty question its political efficacy. drawing on marxist and decolonial perspectives, the essay explores the limits of philosophical discourse detached from material struggles. it then critiques the transformation of testimonio from a genre of resistance literature to an academic research tool, arguing that this shift depoliticizes its original purpose. instead, the essay calls for a return to testimonio as urgent evidence of injustice, particularly in the ongoing crisis in gaza. by embracing immanent critique and resisting ideological co-optation, philosophers of education can contribute to peace through critical engagement with global struggles