فلسفه تعلیم و تربیت برای صلح: پیوند پداگوژی کلاسی و رهبری جهانی

این مقاله فلسفه آموزش را به عنوان ابزاری برای ترویج صلح از طریق برقراری پیوند میان  روش‌های آموزشی در کلاس و رهبری جهانی بررسی می‌کند. این مقاله بر ظرفیت ذاتی انسانی برای «مراقبت از دیگری» تاکید می‌کند و از پرورش همدلی، همبستگی و پروا برای مواجهه با چالش‌های اجتماعی و جهانی حمایت می‌کند. با استفاده از بینش‌های فلسفی از چهره‌هایی مانند مولوی، اینشتین و لائو تسه، این مقاله بین صلح درونی—آرامش شخصی که از طریق تفکر به دست می‌آید—و صلح بیرونی که شامل هماهنگی اجتماعی و عدالت است، تفاوت قائل می‌شود و بر ارتباط متقابل این ابعاد و ارتباط آنها با آموزش تاکید می‌کند. نقش فیلسوفان آموزشی در سطح خرد و کلان مورد بررسی قرار می‌گیرد و تاکید می‌شود که آنها بر فراگیران، سیاست‌گذاران و ساختارهای اجتماعی تاثیر می‌گذارند. آموزش صلح به عنوان ابزاری تحول‌آفرین برای پرورش مهارت‌های انتقادی مانند مذاکره و همدلی در دانش‌آموزان معرفی می‌شود. این مقاله همچنین به چالش‌های جهانی می‌پردازد و از فیلسوفان آموزشی می‌خواهد که به طور فعال در دیپلماسی و تغییر سیستم برای ترویج صلح مشارکت کنند. مشارکت‌ فیلسوفان تربیتی این گفتمان را غنی می‌کند و دیدگاه‌هایی در مورد حمایت، اخلاق، تاریخ و محدودیت‌های آموزش صلح ارائه می‌دهد. این بینش‌ها به طور جمعی ظرفیت آموزش را به عنوان بستری برای تحول اجتماعی و هماهنگی جهانی برجسته می‌کنند.

philosophy of education for peace: bridging classroom pedagogy and global leadership

this essay explores the philosophy of education as a means to foster peace by bridging classroom pedagogy with global leadership. it emphasizes the intrinsic human capacity for care for the other and advocates for nurturing empathy, solidarity, and compassion to address societal and global challenges. drawing on philosophical insights from figures like rumi, einstein, and lao tzu, the essay distinguishes between inner peace—personal tranquility achieved through reflection—and external peace, which encompasses societal harmony and justice. it highlights the interconnectedness of these dimensions and their relevance to education. the role of educational philosophers is examined at both micro and macro levels, emphasizing their influence on learners, policymakers, and societal structures. peace pedagogy is presented as a transformative tool to cultivate critical skills like negotiation and empathy in students. the essay also addresses global challenges, urging educational philosophers to actively engage in diplomacy and systemic change to promote peace. contributions from diverse scholars enrich this discourse, offering perspectives on advocacy, ethics, history, and the limitations of peace education. together, these insights underscore education’s potential as a catalyst for social transformation and global harmony.