امکان تسمیه قرآن به «متن» بر اساس تعریف نوین در نظریه های ادبی معاصر

همزمان با تحولات اساسی در عرصه های گوناگون زندگی بشری در قرون اخیر و پس از رنسانس در غرب، مفهوم «متن» نیز دچار تغییرات بنیادین گشتهو پس ‌از آنکه مختص آثار مکتوب بود، بر هر اثر قابل تفسیر و دارای پیامی برای مخاطب، تلقی گردید. برای بررسی متون، ضمن اکتفا به ساختار زبانی متن، از رویکردهای نقدی نوین معاصر همچون ساختارگرایی و شالوده شکنی استفاده شد. متن در تعریف امروزی با استقلال از نیت مولف خود، پذیرای خوانش های متعددی است که معانی مختلفی بر آن تحمیل می شود.این نوشتار می کوشد نظریه متن بودن قرآن به مفهوم امروزی آنرا ردّ نماید؛ اندیشه ای که توسط برخی از پیروان مکاتب غربی در جهان اسلام دنبال می شود. در این راستا، ویژگی های متن امروزی از منظر نظریه پردازان ادبی غربی معاصرو امکان تسمیه قرآن به متن را بررسی خواهیم کرد و ثابت کرده ایم نص قرآنی به دلیل صدور آن از جانب خداوند، معجزه استو همچنین هدف از نزولش که همانا هدایت است، در تعاریف جدید غربی از متن، نمی گنجد و لذا نمی توان با آن همچون سایر متون رفتار کرد و آراء غربی معاصر پیرامون متن را بر آن تطبیق داد.