بررسی معناشناختی اصطفا و پیوند آن با مقام امامت ابراهیم (ع) در قرآن کریم

خداوند متعال در مقام ذات، در حجاب ذات پوشیده بود و حقیقت او هیچ تجلّی و ظهوری نداشت و از آنجا که دوست داشت عین خود را در عالم مشاهده نماید، انسان کامل را بر صورت خویش خلق کرد تا از اسما و صفات و ذات او خبر دهد. خداوند در قرآن کریم از انسان‌های کامل با نام مصطفین و اخیار یاد نمود. در این میان، ابراهیم (ع) نه تنها خود، که دین او هم اصطفا شد و برگزیده الهی گردید. ابراهیم (ع) پس از آنکه دارای مقام نبوّت، آنگاه، رسالت و در آخر، خُلّت شد، خداوند به او مقام امامت را نیز عطا نمود. این پژوهش بر آن است تا با استفاده از دانش معناشناسی از پس دو نگاه جز ‌نگر و کل‌نگر، به بررسی روابط بینامتنی و مولّفه‌های معنایی موثّر در داستان ابراهیم (ع) پرداخته تا در عمق لایه‌های معنایی قرآن به مفهوم والای حبّ الهی نایل گردد.