امامت و خاتمیّت از دیدگاه قرآن و روایات

مساله مهم در ارتباط امامت و نبوّت، تبیین چگونگی ارتباط امامت با پایان نبوّت است. بررسی این مساله با تفکیک شیون امام و دانستن چگونگی تحقّق آن ممکن است. مطابق رهنمود آیات وروایات، دانشِ حلال و حرام و همچنین آگاهی از قرآن توسّط پیامبر اکرم (ص) به ایمّه اطهار انتقال یافته و نقش امام نسبت به این علوم، تبیین و تفسیر است و وجود امام شاخصی برای رفع اختلاف و آشکار نمودن علوم انتقالی از پیامبر است. امام علاوه بر جایگاه کمال‌بخشی و تحقّق بخشیدنِ استمرار ختم نبوّت، نقش هدایت ویژه یا همان امامت به معنای خاص آن را نیز برعهده دارد، از‌این‌رو، جایگاه و شان هدایتیِ مخصوص امام اقتضای علم و آگاهی مناسب با آن را دارد. در حقیقت با خاتمیت، دوران نزول و تشریع قوانین جدید به اتمام رسیده است و اینگونه نیست که لازمه خاتمیت، پایان یافتن تمام مناصب و شیونات همراه با پیامبر باشد.