تحلیل مولفه‌ای مفهوم «فاحشه» در قرآن کریم با واکاوی ریشه‌ شناسی تاریخی و روابط هم ‌نشینی

فاحشه از واژه‌های حوزۀ معنایی مفهوم گناه در قرآن کریم است. برای تبیین هر مفهوم در نظام معنایی قرآن کریم علاوه بر تمرکز بر با‌هم‌آیندهای آن التفات به معنای واژه در زبان‌های سامی از اهمیت خاصی برخوردار است که در این راستا ریشه‌شناسی تاریخی خودنمایی خواهد کرد. این مطالعه عهده‌دار تبیین و تدقیق معنای فاحشه در قرآن کریم با روش‌های معناشناسی است که تاکنون با رویکرد جامع معناشناسانه به آن پرداخته نشده و جایگاه آن در نظام معنایی قرآن تبیین نشده است. ریشه‌شناسی کاربست این ریشه را در معانی «از حد گذراندن و سبقت نمودن» و «کندی و تاخیر کردن» در زبان‌های اکدی، آرامی و عبری نشان می‌دهد. لغت‌شناسان متقدم نیز خروج از اعتدال را در معنای آن یاد کرده‌اند. به تدریج مفهوم گناهان قبیح در آراء لغت‌شناسان متاخر و معاصر براساس مصداق فاحشه در قرآن کریم دیده می‌شود. بررسی روابط هم‌نشینی و جانشینی سه مولفۀ اصلی فاحشه را نمایان می‌سازد: درک فاعل به قبح عمل، دوگونه بودن فاحشه و لزوم بسترسازی برای ارتکاب آن در جامعۀ مسلمین. بافت معنایی فاحشه حکایت از قدرت بازدارنگی نماز، برهان و اخلاص در ارتکاب آن اشاره می کند.