تحلیل الگویِ ابراهیمیِ پدرو فرزند در دعوت به باورها و فرمان‌های دینی

ﺣﻀﺮت اﺑﺮاﻫﯿﻢ(ع) اﻟﮕﻮی ﻣﺆﻣﻨﺎن اﺳﺖ. رﻓﺘﺎر و ﮔﻔﺘﺎر آن ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﭘﺪرﺧﻮاﻧﺪهاش، آزر و ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ دﻋﻮت وی ﺑﻪ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﯽ و ﻣﻨﻊ وی از ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ، ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ، ﺑﻬﺘﺮ ﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮای رﻓﺘﺎر ﭘﺪر ﻓﺮزﻧﺪی ﺑﻮﯾﮋه، در ﻋﺮﺻﻪ دﻋﻮت ﺑﻪ ﺑﺎورﻫﺎ و اﺣﮑﺎم دﯾﻨﯽ اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﯽ آﯾﺎت ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ، ﻧُﻪ وﯾﮋﮔﯽ در ارﺗﺒﺎط ﺣﻀﺮت اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺑﺎ آزر ﻣﯽﯾﺎﺑﯿﻢ: ﺗﺄ ﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪی، ﻃﺮح ﭘﺮﺳﺶ و دﻋﻮت ﺑﻪ ﺑﺎزﻧﮕﺮی، دﻋﻮت ﺑﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ و داﻧﺶ، ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻓﻄﺮت ﭘﯿﺮاﺳﺘﻪ، ﺣﮑﻢ ﻋﻘﻞ ﺑﻪ ﻟﺰوم دﻓﻊ ﺿﺮر ﻣﺤﺘﻤﻞ و ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻔﺎت ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ و ﭘﺮوردﮔﺎری، ﭘﺎﺳﺦ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺑﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ و ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ: درود، ﮐﻨﺎرهﮔﯿﺮی و وﻋﺪه آﻣﺮزشﺧﻮاﻫﯽ. اﯾﻦ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎ اﻟﮕﻮﯾﯽ را ﺗﺮﺳﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺗﺄ ﮐﯿﺪ ﺑﺮ رواﺑﻂ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ در ﻣﺴﯿﺮ ﺧﯿﺮﺧﻮاﻫﯽ، و دﻋﻮت ﺧﺮدﻣﺤﻮر و ﺗﺪر ﯾﺠﯽ ﺑﻪ ﺑﺎورﻫﺎی دﯾﻨﯽ اﺳﺖ. آﯾﺎت ﻗﺮآﻧﯽ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎﯾﯽ را ﻧﯿﺰ در رﻓﺘﺎر و ﮔﻔﺘﺎر و ﻣﻨﺶ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪان و دودﻣﺎﻧﺶ آﺷﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻣﺤﻮر اﯾﻦ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎ، ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻬﺎدن ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺴﺘﻘﻞ و اﺧﺘﯿﺎر ﻓﺮزﻧﺪ و ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺑﺎ ﻓﺮز ﻧﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺟﻠﻮهﻫﺎﯾﯽ ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪ، ﻣﺸﺎرﮐﺖ در ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎ، دﻋﺎ و درﺧﻮاﺳﺖ ﺧﯿﺮ ﻣﺴﺘﻤﺮ و ﻣﺪاوم ﺑﺮای ﻓﺮزﻧﺪان آﺷﮑﺎر می شود.