تقدم انذار بر تبشیر در بیان قرآن کریم

ﯾﮑﯽ از ﻣﺤﻮری ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻗﺮآﻧﯽ، ﺑﺤﺚ درﺑﺎره ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ دﻋﻮت اﻧﺒﯿﺎء اﻟﻬﯽ اﺳﺖ. ﻃﺒﯿﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ دﻋﻮت، ﻣﻮﺿﻮﻋﯿﺖ ﻧﺪارد، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻠﯽ در ﻣﺴﺄﻟﻪ، اﺛﺮﮔﺬاری ﺑﺮ ﻣﺨﺎﻃﺐ از ﻧﺎﺣﯿﻪ ﻣﺒﻠﻎ اﺳﺖ. دو ﻣﻮرد از ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﭘﺮﮐﺎرﺑﺮدی ﮐﻪ در ﻗﺮآن در اﯾﻦﺑﺎره ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺘﻪ، ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ اﻧﺬار و ﺗﺒﺸﯿﺮ اﺳﺖ. ﺗﺒﯿﯿﻦ ارﺗﺒﺎط ﺑﯿﻦ اﯾﻦ دو ﻣﻔﻬﻮم ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و ﯾﮏ دﯾﺪ رﻓﺘﺎری اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، ﺿﺮورت ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع، از ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮑﺘﻪ آﺷﮑﺎر ﻣﯽﺷﻮد. اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ درﺻﺪد ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻧﮕﺎه قرآن ﮐﺮ ﯾﻢ، ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﯿﻦ اﻧﺬار و ﺗﺒﺸﯿﺮ در ﻣﻘﺎم ﻋﻤﻞ وﺟﻮد دارد؟ ﺑﺮای ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺆال، آﯾﺎت ﻗﺮآن ﮐﺮ ﯾﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ روﯾﮑﺮد ﺑﺎزﺧﻮاﻧﯽ ﮔﺮدﯾﺪ و در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ، از ﻣﻨﺎﺑﻊ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪای ﺑﻪ روش ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن ﺳﻪ ﻓﺮض اﺣﺘﻤﺎﻟﯽِ ﻫﻢزﻣﺎﻧﯽ اﻧﺬار و ﺗﺒﺸﯿﺮ، ﺗﻘﺪم ﺗﺒﺸﯿﺮ ﺑﺮ اﻧﺬار و ﺗﻘﺪم اﻧﺬار ﺑﺮ ﺗﺒﺸﯿﺮ، اﻧﺬار ﺗﻘﺪم رﺗﺒﯽ ﺑﺮ ﺗﺒﺸﯿﺮ دارد؛ زیرا ﺑﺮای دﺳﺖﯾﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺑﺸﺎرتﻫﺎی ﺧﺪاو ﻧﺪ، ﻻزم اﺳﺖ اﻧﺬارﻫﺎ در اﻧﺴﺎن اﺛﺮ ﺑﮕﺬارد. ﺷﺎﻫﺪ و دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﻣﺪﻋﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺼﺮ اﻧﺬار در ﻗﺮآن ﮐﺮﯾﻢ در اﻣﺮ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﺑﺮای ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ اﺳﻼم ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺎل آﻧﮑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺼﺮی درﺑﺎره وﻇﯿﻔﻪ آن ﺣﻀﺮت درﺑﺎره ﺗﺒﺸﯿﺮوﺟﻮد ﻧﺪراد. ﺑﻪ ﻋﻼوه، ﻃﺒﻖ ﻧﺺ آﯾﺎت ﻗﺮآن، اﻧﺒﯿﺎی اﻟﻬﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان منذر ﺗﺒﻠﯿﻎ را اﻧﺠﺎم داده اﻧﺪ. در ﭼﻨﺪ آﯾﻪای ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺸﺎرت ﺑﺮ اﻧﺬار ﻣﻘﺪم ﺷﺪه اﺳﺖ، ﻣﻮﺿﻮﻋﺸﺎن ﯾﮑﺴﺎن ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ، ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان اﻟﻬﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎن ﻣﺠﺮم، ﻣﻨﺬر و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎن ﻣﺆﻣﻦ، مبشر ﺑﻮده اﻧﺪ.