بررسی و تحلیل مبانی رجالی محمدتقی مجلسی

مبانی رجالی به مجموعه باورها و اعتقاداتی اطلاق می‌شود که پایه و اساس نظرات رجال‌پژوه را تشکیل می‌دهد. بررسی مبانی هر یک از رجالیان در زمره تحقیقاتی است که می‌تواند افزون بر تنقیح مبانی، سبب روشن شدن سیر تاریخی و تحولات این علم نیز باشد. یکی از این عالمان اثرگذار در دوره صفویه، ملا محمدتقی مجلسی است که مبانی رجالی خود را ضمن دو شرح خود بر «من لایحضره الفقیه» و ذیل بررسی راویان، بیان کرده است. این مقاله با بررسی آراء رجالی مجلسی اول و باورهای بنیادین وی در این زمینه، در صدد بررسی مبانی‌ای است که وی بدانها تصریح داشته و یا در عمل و هنگام بررسی راویان، پیاده ساخته است. نتایج نشان می‌دهد مهم‌ترین مبنای رجالی مجلسی اول را می‌توان صحت کتب اربعه دانست که با اقامه برخی قرائن و ادله، در صدد اثبات آن برآمده است. «شهادت متن به صحت خبر»، «جبران ضعف سند با عمل اصحاب به مضمون حدیث»، «جبران ضعف سند به واسطه شهرت متن»، «عدم نیاز به ذکر سند در کتب مشهوره» و «شهرت راویان مجهول نزد متقدمان» از دیگر مبانی رجالی اوست.

Analysis of the foundations used by Mohammad Taqhi Majlesi to deal with Hadith quoters

DOR: https://dorl.net/dor/20.1001.1.22516026.1399.10.22.16.9The biographical data of Hadith quoters form a basis for a scholar to judge the veracity of Hadiths. The examination of the biographical foundations used by a scholar can not only polish those foundations but also shed light on the development of the task of judging Hadiths based on their quoters over time. A scholar of influence in this field is Mulla Mohammad Taqhi Majlesi, who lived in the Safavid time. He delineated his foundations for the study of traditionists in two annotations on the book Man La Yahzorol Faqhie and a survey of quoters. This research aims to evaluate Majlesi’s basic views on the science of judging quotations based on their quoters and the foundation of that science applied to his own works. As the results of the study show, the most important foundation used by Majlesi is the authenticity of the quartile Hadith books. By providing certain evidence and reasons, he sought to prove this authenticity. The other foundations based on which he judged the veracity of Hadiths are textual testimony to the truthfulness of Hadiths, the prophet’s companions’ acts as a compensation for the poor references of Hadiths, the reputation of the text as a compensation for the poor references of Hadiths, no need for references in wellknown books, and the past reputation of presently unknown quoters.