تحلیلی زبان‏شناختی بین ‏الادیانی از انگاره نَذْر در قرآن کریم

«نذر» از جمله انگاره‏های دینی در قرآن کریم است که مطالعه پیرامون ماهیت و احکام مربوط به آن، همواره مورد توجه عالمان مسلمان قرار داشته است. فاصله‏های تاریخی گفتمانی موجب شده است، لغویان و مفسران معنای انگاره قرآنی «نذر» را به معنای ساخت‏یافته‏ آن در دانش فقه نزدیک دانند. پژوهش حاضر می‏کوشد برای بازکاوی ماهیت «نذر» در بافت نزول قرآن کریم، از داده‏های زبان‏شناسی تاریخی و مطالعات بین‏الادیانی بهره گیرد. پی‌جویی واژه عربی «نذر» در زبان‏های خویشاوند و بررسی این آیین در دیگر ادیان سامی نشان می‏دهد که برخلاف تصور رایج میان عالمان مسلمان، «نذر» در عصر نزول قرآن کریم بر دو گونه متفاوت از مناسک دینی اطلاق می‏شده است. بخشی از کاربردهای «نذر» در آیات قرآنی در ارتباط با معنای «عهد کردن» و ناظر به مطلق پیمان‏های نذرکننده با خدا، و بخش دیگر در ارتباط با معنای «وقف شدن (برای انجام کاری)» و ناظر به مناسکی خاص همراه با دوره موقت یا دائمی از امساک بوده است.

Linguistic and InterReligious Analysis of the(Vow) Victim’s Idea in the Holy Quran

Vow(Nazr) is one of the religious ideas in the Holy Quran which has always been studied by Muslim scholars about its nature and its rulings. Historicaldiscourse gaps have led linguists and Qur’anic commentators to understand the meaning of the Qur’anic notion of ’vow’ in the sense of its being constructed in the jurisprudence  The present study seeks to utilize historical linguistic data and interreligious studies to reexamine the nature of the vow in the context of the Holy Quran.  Searching for the Arabic word vow in related languages ​​and examining this practice and ritual in other Semitic religions shows that, contrary to popular belief among Muslim scholars, vow in the era of the Holy Qur’an was applied to two different types of religious rites.  Part of the uses of vow in the Qur’anic verses relate to the meaning of vow and vow “or covenanting with God, and the other part refer to the meaning of to dedicate (to do) and to ceremonies Specifics have been associated with a temporary or permanent period of absenteeism.