effect of paclobutrazol on some morphological and physiological characteristics of petunia under drought stress

This experiment was conducted to investigate the effect of paclobutrazol as an anti-gibberellin on some morpho-physiological characteristics of petunia × grandiflora ‘bravo blue’, and determine the optimum concentration of paclobutrazol for drought resistance in this plant. the experiment was carried out as factorial based on completely randomized design with three replications in greenhouse. the studied factors were included paclobutrazol in four levels (0, 25, 50 and 75 mg a.i. l-1) and drought stress in three levels (irrigation when soil moisture reached 90%, 75% and 50% of field capacity). results showed that the application of paclobutrazol had increased the number of flowers, aerial part dry weight and number of lateral branches, and the application of this substance decreased the plant height, root dry weight and amount of carotenoids. while, paclobutrazol did not have significant effect on the electrolyte leakage, main branch number and leaf area of petunia. also, the results showed that drought stress increased the number of flowers per plant, and reduced the content of chlorophyll, carotenoids, flower diameter, shoot and root dry weight and leaf area of petunia. application of 75 mg a.i. l-1 paclobutrazol had the greatest effect on height controlling of petunia plant under drought stress. carotenoids and chlorophyll content was increased by increasing the paclobutrazol concentration under 50% of field capacity. generally, the results indicated that the application of paclobutrazol under severe drought stress could prevent chlorophyll and carotenoids decline, and had partially been effective in overcoming adverse effects of drought stress.

اثر پاکلوبوترازول بر برخی ویژگی های مورفولوژیک و فیزیولوژیک گل اطلسی تحت تنش خشکی

این آزمایش به­ منظور بررسی تاثیر پاکلوبوترازول به عنوان یک آنتی‌جیبرلین بر برخی ویژگی­ های مورفوفیزیولوژیک گل اطلسی و تعیین مناسب‌ترین غلظت پاکلوبوترازول برای ایجاد مقاومت به تنش خشکی در این گیاه انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در گلخانه اجرا شد. پاکلوبوترازول در 4 سطح (شامل غلظت‌های صفر، 25، 50 و 75 میلی‌گرم در لیتر) و تنش خشکی در سه سطح (آبیاری هنگام رسیدن رطوبت خاک به 90 درصد ، 75 درصد و 50 درصد ظرفیت زراعی) فاکتورهای مورد بررسی در این آزمایش بودند. نتایج نشان داد که استفاده از پاکلوبوترازول باعث افزایش تعداد گل، وزن خشک اندام هوایی و تعداد شاخه فرعی شده است و استفاده از این ماده باعث کاهش ارتفاع بوته، وزن خشک ریشه و مقدار کاروتنوئید گردید. در حالی­ که پاکلوبوترازول اثر معنی‌داری بر میزان نشت یونی، تعداد شاخه اصلی و مساحت برگ نداشت. همچنین نتایج نشان داد که تنش خشکی باعث افزایش تعداد گل در بوته گردید و کاهش محتوای کلروفیل، کاروتنوئید، قطر گل، وزن خشک اندام هوایی و ریشه گیاه و سطح برگ اطلسی را در پی داشت. غلظت 75 میلی‌گرم در لیتر پاکلوبوترازول بیشترین تاثیر را در کنترل ارتفاع اندام رویشی گیاه اطلسی تحت تنش خشکی از خود نشان داد. از طرفی با افزایش غلظت پاکلوبوترازول تحت تنش 50 درصد ظرفیت زراعی روند افزایشی در میزان کاروتنوئید و کلروفیل کل دیده شد . به طور کلی می‌توان استنباط کرد که پاکلوبوترازول توانسته است مانع کاهش مقدار کلروفیل و کاروتنوئید تحت شرایط تنش شدید خشکی شود و استفاده از آن تا حدی در غلبه بر عوارض جانبی ناشی از تنش خشکی موثر است.