بازنمایی اجتماعی کنش‌های گفتاری زنان (مورد مطالعه: رمان‌های هوشنگ مرادی کرمانی)

زبان تجلی‌گاه فرهنگ مردم یک جامعه است و بررسی آن می‌تواند زوایای پنهان فرهنگ جامعه را نمایان کند. بویژه در گفت‌وگوهای میان افراد که نمونه‌ی کامل و مشخصی از افکار و فرهنگ جوامع، در بافت زمانی و مکانی ویژه‌ای است. اینپژوهش نیزباتوجه‌ به اهمیت زبان در تعاملات اجتماعی و باتوجه ‌به نقش محوری زنان در شکل‌گیری خانواده و اجتماع، قدم در عرصه‌ گفتار نهاده تا کنش‌های گفتاری زنان را در داستان‌های هوشنگ مرادی کرمانی بررسی کند. این بررسی با استفاده از دیدگاه و روش جان سرل[1] انجام گرفته است. سرل کنش‌های گفتاری را در پنج دسته‌ اظهاری، ترغیبی، عاطفی، اعلامی و تعهدی تقسیم کرده است و برای تعیین هریک به بررسی بافت موقعیتی گفتار، اعم از زمان و مکان و جایگاه افراد، تاکید داشته است. نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان دادند که زنان به‌دلیل نداشتن قدرت در جوامع روستایی، بیش‌تر از کنش‌های گفتاری ترغیبی استفاده می‌کنند و کنش‌‌های اظهاری و عاطفی بکار برده شده‌ نیز بیش‌تر در راستای ترغیب مخاطب هستند تا بدین‌وسیله به‌ گونه غیرمستقیم دیگران (بویژه مردان و شوهران) را برای رسیدن به خواسته‌های خود ترغیب و تشویق کنند. هم‌چنین، از کنش‌های اعلامی و تعهدی که نیاز به کنشگری مستقیم فرد دارد، کم‌تر استفاده شده است.