فلسفه تربیت در جمهوری اسلامی ایران و مسیله ربط

هدف این مقاله ارایه تبیینی از محدودیت فلسفه تربیت در جمهوری اسلامی ایران در رویارویی با مسیله ربط است. نخست از طریق تحلیل فلسفه وجودی سند تحول بنیادین و قرار گرفتن درون یک موقعیت مسیله‌دار، مسیله ربط و محدودیت‌ الگوهای نظری برای هدایت عمل عاملان تربیت برجسته می‌شود؛ سپس از دیدگاه‌های عملی برای صورتبندی دوباره و روشن کردن ابعاد نااندیشیده این مسیله کمک می‌گیرد تا نشان دهد یکی از گونه های ممکن و مغفول ناسازگاری در کمین سند است. یافته‌ها نشان می‌دهد ایجاد «تحول بنیادین در نظام تعلیم و تربیت» مستلزم تحول نگرش ما به تکالیف و ماموریتهای فلسفه تربیت در جمهوری اسلامی ایران است. در نتیجه‌گیری به خلا‌های ناشی از نبودن رویکرد عملی برای غلبه بر مسیله ربط و ایجاد «تحول بنیادین در نظام تعلیم و تربیت» اشاره، و بر ضرورت در پیش گرفتن رویکرد عملی با نظر به محدودیت و نابسندگی رویکرد نظری کنونی تاکید می‌شود