تاثیر یک دوره برنامه ی تمرینی جابه جایی و دست کاری محور بر کاهش علائم کودکان مبتلا به اختلال توجّه/ بیش فعّالی

مقدمه و هدف: اختلال توجّه/ بیش فعّالی، یک اختلال رفتاری در کودکان است که 3 تا 7 درصد جمعیّت کودکان را درگیر می کند. هدف تحقیق، بررسی اثر برنامه ی تمرینی جابه جایی و دستکاری محور بر کودکان با اختلال توجّه/ بیش فعّالی 7 تا 9 ساله شهر اراک است.  روش شناسی: این مطالعه ی نیمه تجربی از نوع کاربردی است که با طرح پیش آزمون _ پس آزمون اجرا می شود. تعداد 30 کودک مبتلا به اختلال توجّه/ بیش فعّالی (سن 5/0±03/8 سال) انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه برنامه ی تمرینی جابه جایی محور (10 نفر)، برنامه ی تمرینی دستکاری محور (10 نفر) و گروه گواه (10 نفر) تقسیم می شوند. گروه های تمرینی به مدّت 8 هفته به تمرین می پردازند و برنامه ی تمرینی شامل 2 جلسه در هفته و هر جلسه 45 دقیقه بازی است. نشانه های اختلال توجّه/ بیش فعّالی از طریق پرسش نامه ی علائم مرضی کودکانcsi4) )، توسط والدین آن ها، قبل و بعد از 8 هفته برنامه ی تمرینی ارزیابی می شود. به منظور تحلیل داده ها از آزمون های تی وابسته، تحلیل واریانس و آزمون دانکن با استفاده از نرم افزار (spss) نسخه5/16 در سطح معنا داری (0/05≥p) استفاده می‌شود. یافته ها: نتایج پژوهش نشان می دهد که پس از 8 هفته مداخله ی فعّالیّت بدنی بین برنامه ی تمرینی جابه جایی و دستکاری محور بر بهبود علائم این اختلال، تفاوت معناداری وجود ندارد. (05/0 < p) مقایسه ی میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون در دو گروه تجربی نشان می دهد که برنامه های تمرینی موجب کاهش شدّت علائم اختلال توجّه/ بیش فعّالی در کودکان می شود. (05/0 > p) در حالی که بین میانگین نمره‌های پیش آزمون و پس‌آزمون گروه گواه، اختلاف معناداری وجود ندارد. نتیجه گیری: با توجّه به یافته های تحقیق می توان دریافت که برنامه های تمرینی جابه جایی و دستکاری محور منجر به کاهش علائم اختلال توجّه/ بیش فعّالی می شود.