تاثیر کاهش فراوانی نسبی بازخورد و نوع تمرین بر یادگیری برنامه‌ی حرکتی تعمیم یافته در یک تکلیف زمان‌بندی متوالی

مقدمه و هدف: در یادگیری یک مهارت جدید، تمرین بدنی تنها روش کسب یک مهارت تازه نیستند و مدل های یادگیری مشاهده ای، یادگیری دامنه ای از حرکات را تسهیل می کند. هدف از انجام تحقیق حاضر، بررسی تاثیر کاهش فراوانی نسبی بازخورد و نوع تمرین مشاهده ایی و ترکیبی بر یادگیری زمان‌بندی نسبی است. روش شناسی: بدین منظور 60 دانشجوی دختر غیر رشته تربیت بدنی که در سال تحصیلی 89-88 مشغول به تحصیل و فاقد تجربه قبلی در تکلیف مورد نظر بودند، از میان 300 دانشجوی دانشجویی غیرتربیت بدنی دانشگاه خوارزمی انتخاب شدند و بر اساس نوع تمرین و نوع بازخورد به طور تصادفی به 4 گروه مشاهده با بازخورد 33 %، مشاهده با بازخورد100%، ترکیبی با بازخورد33% و ترکیبی با باخورد 100% تقسیم شدند. آزمودنی ها یک تکلیف زمانبندی متوالی را که شامل فشردن کلیدهای 2، 6، 8 و 4 با حفظ زمان‌بندی نسبی بود، انجام دادند. این پژوهش شامل 2 مرحله اکتساب و یادداری است. در مرحله اکتساب گروه مشاهده ایی با بازخورد 33% و مشاهده ای با بازخورد 100%، 4 بلوک 12 کوششی از الگویی را مشاهده کردند. دو گروه دیگر که شامل گروه ترکیبی با بازخورد 33% و ترکیبی با بازخورد 100% بودند در این مرحله ابتدا 2 بلوک 12 کوششی مشاهده وسپس 2 بلوک 12کوششی تمرین بدنی اجرا نمودند. آزمودنی ها در مرحله یادداری هر 4 گروه 1 بلوک 12 کوششی از یک تکلیف با حفظ زمانبندی نسبی یکسان با مرحله اکتساب اجرا کردند. یافته ها: برای تحلیل نتایج از تحلیل واریانس یک راهه با اندازه گیری های مکرر در مرحله اکتساب و تحلیل عاملی دوراهه2× 2 برای بررسی داده‌ها در مرحله یادداری استفاده شد. نتایج در مرحله اکتساب تفاوت معنی داری در اثر اصلی بازخورد(p<001/0 ، 868/14= f) و بلوک( p<000/0 ، 265/21= f ) در یادگیری زما‌ن‌بندی نسبی وجود دارد و در مرحله یادداری تفاوت معنی‌داری  و در اثر اصلی بازخورد( p<007/0 ، 989/7 =f) و نوع تمرین( p<008/0 ، 495/7= f) در یادگیری زمان‌بندی نسبی وجود دارد بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق، تمرین ترکیبی موجب افزایش یادگیری زمان‌بندی نسبی و تمرین مشاهده‌ای موجب کاهش یادگیری زمان‌بندی نسبی شد، و در نوع بازخورد، بازخورد 100 % موجب کاهش یادگیری زمان‌بندی نسبی و بازخورد 33 % موجب یادگیری زمان‌بندی نسبی شد.