تبیین موانع نهادی سازگاری سیستم منابع آب با تغییر اقلیم در حوضه قرنقو

مطالعه حاضر به‌منظور شناسایی و تحلیل موانع نهادی سازگاری سیستم منابع آب حوضه قرنقو با تغییر اقلیم انجام شده است. به این منظور ابتدا سازمان‌های دولتی مرتبط با مدیریت منابع آب این حوضه شناسایی و با استفاده از نمونه‌گیری هدفمند بازیگرانی که در مورد برنامه‌های سازگاری با تغییر اقلیم و یا سازگاری با کم‌آبی دارای مسئولیت و یا تخصص بودند انتخاب و 22 مصاحبه در زمستان 1400 انجام شد. با تجزیه‌وتحلیل و کدگذاری متن مصاحبه‌ها، موانع نهادی سازگاری با تغییر اقلیم شناسایی گردید که مهم‌ترین آن ها عبارت‌اند از: نبود جامعیت قوانین و مقررات، نبود شرایط تحقیق و توسعه، نبود تولید اطلاعات، نبود دسترسی آزاد به اطلاعات، نبود تخصص‌گرایی، نبود پاسخگویی، نبود مشارکت همه بازیگران کلیدی، تمرکزگرایی و ضعف در ظرفیت یادگیری. در ادامه به‌منظور بررسی روابط پویای بین موانع از رویکرد پویایی سیستم کیفی و نمودارهای علّی بهره گرفته شد. با ترسیم نمودارهای علّی و تبیین حلقه‌های بازخوردی بین موانع نهادی سازگاری، به‌منظور ارائه پیشنهادها و اقدامات سیاستی، پنج الگو شناسایی شد. در نهایت اقدامات مداخله‌ای ارائه شده در قالب چارچوب سطوح مداخله (ilf) مورد بررسی و تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت.

clarifying the institutional barriers to adapting the water resources system to climate change in the qarrango basin

in recent years, climate change has always been one of the most critical issues and concerns worldwide. the challenges posed by extreme climate-related events in the field of natural resources, including water resources, are many, especially since water resources issues interact with a wide range of environmental, socio-economic, and political sectors. in addition, the main characteristic of climate change is significant and potentially increasing uncertainty and can increase the complexity of decision-making processes in adaptation planning (toimil et al., 2020). the main goal of adaptation policies is to reduce the vulnerability of human and natural systems to changing climate regimes (ghorbani et al., 2022). high adaptive capacity requires action at local, national, and international scales and awareness of dominant social, political, and economic power structures that stand in the way of such inclusive governance (christoplos et al., 2001). therefore, the institutional structure is the most critical factor determining the capacity of adaptation, which can appear as a barrier to adaptation actions or can act as an incentive and facilitator of these actions. barriers are known as one of the reasons for low adaptability capacity (eisenack & stecker, 2012; ekstrom et al., 2010) or as a reason for not converting adaptive capacity into action (adger, 2009). barriers are factors that reduce the effectiveness and impact of adaptation actions. they may result in missed lost opportunities or cause higher costs. humans can overcome, avoid, and reduce them through coordinated action, creative management, changing of practices and mindsets, political will, and re-prioritization of resources, as well as through institutions. several studies have been conducted in the field of identifying barriers or influential factors in creating the capacity to adapt to climate change (adger et al., 2009; goulden et al., 2009; west et al., 2009; burch, 2010; ford et al., 2010;  biesbroek et al., 2011; runhaar et al., 2012). the purpose of this article is to identify the institutional barriers to the water resources system of the qarangu basin in adapting to climate change.