تاثیر آبیاری با آب شور بر تبخیر و تعرق و کارآیی مصرف آب ذرت در مدیریت های مختلف زراعی

به منظور بررسی اثر کاربرد روش های مختلف مدیریت زراعی و آبیاری با آب شور بر تبخیر تعرق و کارآیی مصرف آب ذرت آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی اجرا گردید. این پژوهش در مزرعه کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز از اواسط اسفندماه 1393 تا اواخر خردادماه 1394 انجام شد. مدیریت های زراعی مختلف شامل بدون استفاده از بقایای گیاهی، استفاده از بقایای گیاهی در سطح خاک به عنوان خاک پوش و اختلاط بقایای گیاهی با لایه سطحی خاک تا عمق 30 سانتی متر و شوری آب آبیاری شامل شوری آب رودخانه کارون (2 دسی زیمنس بر متر)، شوری 4.5 و 7 دسی زیمنس بر متر بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تاثیر تنش شوری، مدیریت زراعی و اثر متقابل آنها بر تبخیر – تعرق، عملکرد دانه و کارآیی مصرف آب معنی دار شد. حداقل تبخیر – تعرق (387.5 میلی متر) و کارآیی مصرف آب (0.68 کیلوگرم بر مترمکعب) در شوری 7 دسی زیمنس بر متر به دست آمد. مدیریت استفاده از بقایا به صورت خاک پوش بیشترین تاثیر را در کاهش تبخیر – تعرق، 9درصد و افزایش عملکرد، 10 درصد داشت و لذا بیشترین کارآیی مصرف آب، 1.10 کیلوگرم بر مترمکعب، نیز در این مدیریت به دست آمد. بیشترین تاثیر ناشی از کاربرد بقایا به صورت خاک پوش و اختلاط در افزایش عملکرد دانه، به ترتیب 19 و  9 درصد و کارآیی مصرف آب، به ترتیب 27.6 و 10.6 درصد نسبت به عدم استفاده از بقایا در شوری 4.5 دسی زیمنس بر متر مشاهده گردید. لذا استفاده از بقایای گیاهی خصوصا به صورت خاک پوش را می توان راهکاری موثر برای کاهش خسارت های آبیاری با آب شور پیشنهاد نمود.